Raczej nie mam zwyczaju udzielać się na forach, ale stwierdziłam, że co mi szkodzi spróbować i opowiedzieć moją historię, może wypowiedzą się Panie bardziej doświadczone przez życie, doradzą mi etc... Mam 25 l. i cztery lata temu poznałam przez przypadek, pracując w hotelu mężczyznę 48 l, który był bardzo miły, rozmawialiśmy niezobowiązująco, byłam tam kelnerką, a on był człowiekiem starszym od mojego ojca, więc siłą rzeczy będąc w pracy również starałam się być miła... Rozmawialiśmy pare razy w trakcie jego pobytu tam, tak po przyjacielsku i bez żadnych podtekstów, on chciał mój numer tel, wieć mu go dałam, bo facet wydał mi się sympatyczny, nieszkodliwy i inteligentny. Po 2 tygodniach odezwał zaczął do mnie wydzwaniać, nie był już neutralny, ale stwierdził że chciałby się spotkać, że coś poczuł etc. Ja byłam sceptyczna względem takiego stwierdzenia, ale on wydzwaniał i wydzwaniał i naciskał... W końcu dla świętego spokoju zgodziłam się, że gdy następnym razem będzie w Warszawie to możemy się zobaczyć. Na spotkaniu dał mi prezent - przywiózł mi coś z podróży, był bardzo miły, uwodzicielski i szarmancki, spędziliśmy miły wieczór, on pokazywał mi zdjęcia swoich dzieci, żony, z którą mówił, że jest w separacji i z którą nic podobno go nie łączyło etc. Ja głupia w to uwierzyłam, ale mając 21 lat i pstro w głowie nie pomyślałabym, że on zwyczajnie mnie okłamuje... Spotykaliśmy się jeszcze potem pare razy, był seks, upojne noce, gdy on był w Warszawie, a gdy wracał do domu do swojego oddalonego o pare set km miasta - cały czas smsy, wiadomości, maile, skype etc.... Od rana do nocy byliśmy praktycznie na łączach i wymienialiśmy wiadomości. Po 3 miesiacach on zaprosił mnie do swojego miasta na tydzień. Spędziliśmy go super miło, mówił, że może powinnam poznać jego dzieci, pokazał mi w którym domu mieszka z żoną, z którą się rozwodzi i dziećmi pokazał miejsce pracy żony, a oprócz tego cały czas spędził ze mną w ładnym, drogim hotelu. Snuł wizje wspólnego życia, szczęścia, że wynajmiemy mieszkanie i zamieszkamy razem... To wszystko uśpiło moją czujność... Zakochałam się bez pamięci. Po paru miesiącach on nagle stwierdził, że znudził mu się nasz związek i że to koniec między nami, że on powiedział o nas żonie i że zostaje z nią i żebym na nic więcej nie liczyła.Napisał mi, że to koniec w smsie...Byłam w szoku, nie mogłam się pozbierać. poczyłam się podle wykorzystana, zrozumiałam jaka byłam głupia i naiwna. To było po roku i 3 miesiącach naszej znajomości... Popadłam w depresję, zwłaszcza że decydując się na relację z nim, prosiłam go, żeby był pewien tego co robi, żeby był uczciwy, bo już wieokrotnie zostałam w życiu skrzywdzona i że nie chcę już cierpieć przez kogoś. On zapewniał, że jego zamiary są szczere i uczciwe.. Okazał się podły. Po 3 miesiącach depresji stwierdziłam, że nie chce się już nad sobą użalać, że to był błąd, kompletna pomyłka i że chce zwyczajnie zamknąć ten rozdział. Postanowiłam, że chciałabym porozmawiać z jego żoną, przeprosić ją za to, że romansowałam z jej mężem, że nigdy nie powinnam wchodzić w taki związek. Chciałam również poznać prawdę, jak to jest z ich małżeństwem, czy oni są w separacji, czy myślą o rozwodzie czy to było perfidne kłamstwo z jego strony. Poszłam do niej do pracy i rozmawiałyśmy 1,5 godziny. Okazało się, że ona wiedziała o naszym romansie, ale że z ich małżeństwem wszystko w jak najlepszym porządku i nie zamierzają się rozwodzić. Wyjaśniłyśmy sobie wszystko, ja ją przeprosiłam, życzyłyśmy sobie wszystkiego dobrego. Ja wróciłam do domu i poczułam ulgę i obiecałam sobie, że nigdy już ni wejde w takie bagno... Miesiąc ciszy... Po miesiącu odezwał się mąż, mój ex... Trochę zaczeliśmy ze sobą rozmawiać, pisać... Po 5 miesiącach spotkaliśmy się, on stał godzinę w deszczu i czekał na mnie, od razu wybuch namiętności bez zachamowań... Postanowiliśmy, że zostaniemy przyjaciółmi z profitami - czyli seksem bez zobowiązań (w łożku było nam idealnie). Zaczęliśmy się znowu spotykać regularnie, kochać się bez opamiętania i tak przez rok. Zaszłam w ciążę. Właściwie już na drugim spotkaniu od poznania on przestał używać prezerwatywy, ja brałam pigułki, ale to było lato, ja dużo podróżowałam i chyba przez te zmiany klimatu istref czasowych pigułki zawiodły. Byłam w szoku na początku, ale później w sumie się ucieszyłam, bo mam stabilną sytuację, stałą pracę, więc stwierdziłam, że z nim czy bez niego - dziecko wychowam. Po miesiącu od zrobienia testu odwazyłam się mu powiedzieć, bałam się tego, zwłaszcza, że wielokrotnie groził, że jak zajdę w ciążę, to mnie zabije... On za naturalne uznał, że w tej sytuacji aborcja jest naturalnym rozwiązaniem. Ja osobiście wolałabym chyba sobie coś zrobić niż jakiejs małej, niewinnej istocie. Nie zgadzałam się, on mnie namawiał, groził, szantażował, przekupywał... i tak przez miesiąc. Ja powiedziałam, że nie i koniec, że urodzę to dziecko i wychowam najlepiej jak potrafię. W drugim miesiącu ciązy straciłam z nim kontakt. On powiedział, że z nimi koniec, że go straciłam przez swoją głuią decyzję, że urodzę. Przez ten czas wydzwaniałam, wysyłałam wiadomości, zdjęcia usg Maluszka, miałam zagrożoną ciążę. Od niego słyszałam tylko, że nie chce widziec ani mnie ani dziecka i trzaskanie słuchawką. W siódmym miesiącu ciązy zadzwoniłam do jego żony, żeby z nią porozmawiać, że jej mąż umywa ręce, ale to chyba jednak nie będzie takie proste bo po urodzeniu idę do sądu i wystapie o ustalenie ujcowstwa, chce zwrotu kosztów utrzymania w ciązy, wyprawki, alimentów, ustalenia kontaktów i planu wychowawczego... i że może jednak przyjeliby to do rzeczywistości, że dzidziuś istnieje i że jednak się urodzi. Ona się jedynie rozhisteryzowała, zwyzywała mnie i stwierdziła, że jak nie chciałam usunąć dziecka, to teraz mam sobie radzić sama, a nie oczekiwać czegoś od jej biednego męża, którego nagabywałam, uwiodłam i że ogolnie to jestem najgorszą s***. Ok, stwierdziłam, że nie ma sensu negocjować, że obiorę drogę sądową. Gdy Synek miał pare miesiecy, podałam sprawe do sadu. Odbyła się dopiero pierwsza rozprawa, na której sędzia zarządził badania DNA. Nie było przesłuchania stron. On w odpowiedzi na mój pozew napisał, że poznał mnie jako prostytutkę co jego kolega może potwierdzić (co jest absurdem, bo nigdy nie wzięlam od niego pieniędzy) poza tym jak relacja z prostytutką może trwać 3 lata? Byłam w szoku! Na rozprawę przyjechał ze swoją żoną. Ja z żoną wymieniałyśmy spojrzenia, ale on nie spojrzał na mnie ani razu podczas rozprawy. Rozmawiałam po rozprawie z jego kolegą, który powiedział, żebym się nie denerowała, bo prawda i tak wyjdzie na jaw i żebym poczekała aż on udobrucha sytuację w domu, to wtedy może będzie chciał się zobaczyć z małym jak ten będzie miał pare latek... Jest mi przykro, bo Synek jest wspaniały, ma 9 miesięcy a jego ojciec nawet go nie widział. I niestety nie potrafię się na tyle zdystansować, żeby zrozumieć w co znowu gra ojciec mojego dziecka? Jak uświadomić jego żonie jak uświadomić jego żonie, że w domu ma kawał sku***? Czuje się zagubiona...