Na miesiąc przed tym jak planowałem się oświadczyć po 3,5 letnim związku, przypadkowo natrafiłem na maile mojej dziewczyny sprzed 1,5 roku. Pisała do swojego jakiegoś przyjaciela, kolegi czy też powiernika. Nie wiem jak go traktować, bo nawet nie wiedziałem o jego istnieniu. Ponoć niemal codziennie do siebie pisywali. Nie to jest jednak problemem, bo każdy ma prawo do prywatności, chociaż trochę ubodło to, że o naszych problemach pisywała innemu. Mniejsza o to. Gorsze jest to, że tamte maile dotyczyły sytuacji, po odkryciu której zawalił mi się świat. Pierwszy mail zawierał m.in. tego typu treści: "...przywróć mnie do porządku, bo sama kręcę na siebie sznur. Od przeszło 2 lat mam chłopaka i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Od czasu jak mnie zostawił nie jest już tak jak na początku [bo pół roku wcześniej nie radziłem sobie z kompromisami w związku i powiedziałem jej, że jej nie kocham i odchodzę. Po dwóch tygodniach wróciłem a ona mnie przyjęła. Zrobiłem jej straszne świństwo, a ona mnie przyjęła z powrotem, gdyż bardzo mnie kochała. Wiem to], ale docieramy się. Na święta nawet zjadł kolację z moją rodziną (nie w wigilię ale w święta). Wiem, że mnie kocha i mi ufa. Długo go szukałam i wreszcie jestem z kimś, kto ma cechy jakie chciałam by miał mój facet. Jest trudno, ale docieramy się. Wiem, że ma wobec mnie jakieś plany. Nie wiem co się stało, ale pierwszy raz zainteresowałam się innym chłopakiem tak jak kobieta mężczyzną. Panowie wymieniali u nas lampy w pracy. Wczoraj wymieniali u mnie. Spodobał mi się jeden. Wypatrzyłam go, nawiązałam kontakt wzrokowy, zaczęłam zagadywać i flirtować. Chłopak też się wyraźnie mną zainteresował. Zauroczył mnie. Gdyby pracowali dłużej sytuacja byłaby tragiczna. Potem cały dzień byłam niespokojna. Zaczęłam się zastanawiać co się ze mną dzieje, nad swoimi uczuciami i czy to co mam to jest to. Sytuacja jest tragiczna, bo dzisiaj chłopak zagadał, że oni już skończyli i nie mają nic do roboty. Później zaproponował mi spotkanie a ja zamiast trwać w tym, że nie to powiedziałam mu jak idiotka "możesz spróbować". Wymieniliśmy się telefonami i umówiliśmy na kawę. Usprawiedliwiam się tym, że nie jestem mężatką. Nie wyobrażam sobie, żebym miała zostawić swojego chłopaka, Jeśli do spotkania dojdzie i Nowy będzie miała nadzieję na coś więcej, to tę nadzieję mu odbiorę. Nie zamierzam ukrywać, że kogoś mam" A koniec maila skwitowany był tym, że nie sądziła, że kobieta przed 30 może się podobać młodszemu i imponuje jej to. Ten mail był w piątek. Później, jeszcze tego samego dnia było więcej tych maili, między innymi o tym, że rozstania się zdarzają, ale dla niej chłopak to nie tylko chłopak, ale ktoś ważny. Zdania o tym, że zdaje sobie sprawę, że coś nowego jest kuszące i może się zakończyć zakochaniem, ale wie, że wzajemna fascynacja jeszcze niczego nie gwarantuje, bo niekoniecznie musi się przekształcić w coś więcej. Były stwierdzenia, że to chyba próba jej uczuć. W weekend byłem wtedy u niej i niczego dziwnego nie zauważyłem. W poniedziałek pisała koledze, że Nowy (tak go nazywała, zamiennie z amantem) odezwał się w piątek wieczorem i zapytała go o imię, bo w tym wszystkim nawet się sobie nie przedstawili. On chciał się spotkać w weekend, ale mu odmówiła i wstępnie umówili się na następny tydzień (bo wiedziała, że w weekend będę u niej). Później pisała, że nie odzywał się przez weekend, więc chyba mu nie zależy. W kolejnych dniach pisała, że odezwał się w poniedziałek. W mailach były też różne rozważania o rozstaniach,rozkochiwaniu się, o tym, że póki co nie ma co się zastanawiać czy on podoba jej się bardziej czy mniej niż ja bo nie wiadomo czy do spotkania dojdzie, o tym, że przyjaźń między facetem i kobietą jest możliwa. Było też o tym, że to nie dzieje się we właściwej kolejności, że miłość jest piękna tylko na początku, że ona wątpi czy jest gotowa na małżeństwo, czy gdyby się zgodziła, to czy dobrze by wybrała (a niemal od początku bardzo jej na tym zależało żebyśmy się pobrali. Na początku jej mówiłem, że chcę się z nią ożenić, później jednak podchodziłem do tego bardziej racjonalnie i mówiłem jej, że póki co to musimy pomyśleć o tym by mieć warunki do założenia rodziny, bo póki co to nawet nie mieszkaliśmy ze sobą i trzeba najpierw dorobić się własnego kąta a nie w pokoju u rodziców rodzinę zakładać). Pisała również, że lubi te słowne gierki, spotkania, ale nie pędzi na to spotkanie jak na skrzydłach, bo jest w związku. Było i o tym, że lepiej go nie informować o tym, że jest w związku od razu bo spotkanie będzie nieudane. Spotkali się po tygodniu. Mail relacjonujący zaczynała się od słów "Już jestem PO". Opisała, że chłopak bardzo sympatyczny, że ona jest nieśmiała ale na szczęście on zagajał, że wyszła na jaw jaka jest różnica wieku między nimi (było to 5 lat - on był młodszy). Było bardzo sympatycznie, rozmawiali o wszystkim i niczym, a ona kombinowała jak koń pod górkę jak mu tu powiedzieć, że nic więcej z tego nie będzie.Nie chciała go krzywdzić, bo wie jak to jest liczyć na coś więcej i usłyszeć, że sorry ale nic z tego nie może być, bo mam kogoś. Nie chciała żeby myślał, że bawi się jego uczuciami. I kiedy on zaproponował kolejne spotkanie, to ona powiedziała mu, że jest za młody i może z nim się spotykać tylko jako koleżanka.Spotkanie skwitowała, że chłopak był całkiem udany i dopiskiem hihihi. Było też jeszcze coś co chociaż w całej sytuacji jakoś połechtało ego - stwierdzenie, że dobrze się rozmawiało, ale jednak ja wysoko podniosłem poprzeczkę w rozmowie, że aż ona czasem nie wie o czym mówię. W dalszych mailach było o tym, że on znów się odezwał i spotkali się po kilku dniach. Spacerowali godzinę na mrozie i na koniec powtórzyła mu to co na pierwszym spotkaniu. Poopowiadała, że fajne są takie kawki, smski, spotkanka, ale nie jak się jest w związku. Że to jest fajne, ale tylko jeśli obie strony są świadome reguł, bo przyjaźń damsko-męska jest możliwa. Pisała. że lubi te słowne gierki i początki, ale że to niebezpieczne i mogłaby się z czasem w nim zakochać. Później odzywał się znów i chciał spotkania. Ona powiedziała, że może ją odprowadzić po pracy na pociąg. Porozmawiali po drodze jakieś 40 minut i dobitnie mu powiedziała, że nie będzie się z nim spotykać. Po tym jak go spławiła miała przez kilka dni "depresję", że on liczył na coś więcej a ona to przerwała. Wszystko podsumowała stwierdzeniem, że nie chce nikogo skrzywdzić, a jeszcze wyjdzie na to, że skrzywdzi wszystkich. Kiedy to się działo, to akurat byłem bardzo zajęty, bo miałem mnóstwo pracy i za kilka tygodni obronę pracy dyplomowej, do której przygotowanie zajmowało niemal cały pozostały czas. W tym wszystkim niczego dziwnego nie zauważyłem, a że nie mieszkaliśmy ze sobą, to było jej łatwiej to wszystko ukryć. Przez te 3 tygodnie mieliśmy codzienny kontakt. Tego dnia gdy umawiali się na spotkanie wysłałem jej maila około 17. Odpowiedziała późnym wieczorem. Kiedy po wyjściu na jaw prawdy o Nowym jej o tym powiedziałem, to stwierdziła, że pewnie już wyłączyła komputer w pracy (a pracowała do 18) i odpowiedziała dopiero gdy w domu go odpaliła. Tyle, że koledze wysłała maila już o 19 z uwagą, że cieszy się, że tak szybko odpowiedział, czyli komputer miała włączony zaraz po dotarciu do domu. Był to jej 3 mail do kolegi w sprawie Nowego. Wiem również, że musiała przed odpisaniem mi umówić się na spotkanie z tym drugim, bo nie sądzę aby w nocy się do niej odzywał, szczególnie, że codziennie przed pójściem spać dzwoniliśmy do siebie. Kolejnym istotnym faktem jest to, że od tego weekendu gdy już była umówiona na spotkanie pracowała nad pewnym projektem graficznym, Był to projekt na pewien konkurs. Był to mój produkt, ale zważywszy na mój brak czasu i jej większą biegłość w obsłudze programów graficznych, to ona nad tym pracowała według moich uwag. Nie było to coś bardzo ważnego, więc kiedy w środę mi powiedziała, że musi zostać taka wersja jaka jest, bo już nie ma kiedy nad tym pracować, to nie przejąłem się, chociaż grafika nie była dopracowana. Wtedy nie wiedziałem, że następnego dnia po pracy nie ma czasu, bo jest umówiona z innym. Nim go spławiła ten trzeci raz, to notowała w kalendarzu, że on jej się śnił. O mnie nie było w całym kalendarzu ani słowa, chociaż wiem, że notuje tam ważne rzeczy. Wielokrotnie mi powtarzała, że jak się kocha, to nie ma szans zainteresować nikt inny. Wiem, że tak jest faktycznie, bo kiedy poznałem prawdę o jej zachowaniu chciałem chyba po części uczynić jej na złość, w zemście i by zagłuszyć ból i umówiłem się z dwoma dziewczynami na randkę. Obie były bardzo fajne i obie chciały by były kolejne spotkania, jednakże pomimo świadomości, że w innych okolicznościach chętnie spotkałbym się zarówno z jedną jak i drugą, tak teraz nie czułem nic. Obie były mi totalnie obojętne. Nie byłem w stanie wykrzesać z siebie niczego, by się do nich zbliżyć. A ona umiała. Jak przyznawała, zauroczyła się i to tak silnie, że zaczęła się zastanawiać, czy mnie nie zostawić, dla chłopaka, którego imienia nawet nie znała. Przypomniała mi się pewna sytuacja z naszych wspólnych wakacji. Było to pół roku po jej ukradkowych spotkaniach. Minęła nas na ulicy jakaś ładna dziewczyna. Powiedziałem w głupich żartach, że jest niezła i muszę wziąć od niej numer telefonu. Moja dziewczyna odpowiedziała mi, że mam iść, wziąć ten numer, umówić się, ale powrotu nie będzie. Obraziła się, przestała odzywać i poszła dalej sama. A przecież pół roku wcześniej zrobiła mi dokładnie coś takiego. I jakoś nie postąpiła według swojej oceny sytuacji. Zawalił mi się świat. Kochałem ją między innymi za to, że była taka dobra, niewinna, niezdolna do czynienia zła. A jednak, okazało się, że nie jest bezgrzeszna. Kiedy poznałem prawdę, to przez miesiąc patrząc mi w oczy okłamywała mnie wymyślając różne wersje tego co zaszło. Umiała kłamać mi prosto w oczy. Mówi mi, że mnie nie zdradziła, bo wycofała się w porę. Kiedy to jest w porę? Jedyne w porę to chyba niczego innego nie zaczynać. Co to za miłość, jak szuka się taniego poklasku? Co to za miłość, w której imponuje jej jak się podoba innemu, przystojnemu i młodszemu (bo był 9 lat młodszy ode mnie)? Co to za miłość, jak tak łatwo ulega się czarowi innego? Co to za miłość, jak trzeba zwalczać zauroczenie? Bo ona mówi, że mnie kochała i wyszła obronną ręką z tej próby, bo zabiła to zauroczenie i wybrała mnie. Mówi, że to było jej potrzebne żeby zrozumieć, że z nikim nie jest jej tak jak ze mną. To po co 2,5 roku wcześniej zgodziła się być moją, skoro tego nie wiedziała? Ponoć to jej pozwoliło odpowiedzieć na pytanie kto jest jej miłością. Tylko po co ze mną była wcześniej, skoro tego nie była pewna? Ona mówi, że wciąż pamiętała o mnie, dlatego nie zrobiła nic, by nadużyć mojego zaufania. To co trzeba zrobić by je nadużyć? Twierdzi, że mnie nie zdradziła. To gdzie zaczyna się zdrada? Nigdy mu nie powiedziała, że jestem. Dlaczego? Twierdzi, że nie chciała go tak krzywdzić, bo był sympatyczny. Zamiast tego wolała krzywdzić mnie? Twierdzi, że zawsze byłem ja, więc nigdy nie przyjmowała zaproszenia na randkę, że to od początku miała być tylko niezobowiązująca kawa. Niezobowiązująca kawa po tym jak flirtowała, jak wiedziała, że jest wzajemna fascynacja, jak imponowało jej, że młodszemu się podoba? Niezobowiązująca kawa rodzi zwątpienie w uczucia, jest ich próbą, wyzwala myśli o możliwości rozpoczęcia czegoś nowego? Chłopak, którego w mailach nazywa Nowym, amantem, adoratorem zapraszał ją na niezobowiązującą kawę? Niezobowiązująca kawa tworzy sytuację tragiczną i jest kręceniem sznura na samą siebie? Mam uwierzyć, że to nie była randka? Ukradkowe spotkanie, poprzedzone tygodniową ukradkową konwersacją nic nie znaczy? Że niby to nie było nic istotnego, nic co mogłoby zagrozić nam, co wpływałoby jakkolwiek na nasz związek, co nadwyrężałoby zaufanie jakim ją darzyłem? A miałem do niej pełne zaufanie. Nigdy nie sprawdzałem telefonu, komputera (a korzystałem z jej, ale nigdy nie wykraczałem poza używanie przeglądarki czy odpalenie filmu, by czasem nie naruszyć jej prywatności), nigdy nie dociekałem gdzie była, co robiła, z kim była. Nie miałem głupich myśli, gdy długo nie miałem z nią kontaktu. Wtedy odczuwałem jedynie tęsknotę i byłem pewien, że ona gdzieś tam czuje to samo. Ale byłem bardzo spokojny, bo wiedziałem, że gdzieś tam jest i obydwoje mamy świadomość, że jesteśmy dla siebie i niedługo znów będziemy się przytulać. Przyznawała, że otrząsnęła się z tego, wycofała. Ale żeby się otrząsnąć i wycofać, to trzeba mieć z czego. Tłumaczy: "Umówiłam się z nim, bo zgłupiałam doszczętnie i teraz zupełnie tego nie rozumiem i nie umiem wytłumaczyć emocji, których doświadczyłam." "Wybrałam jedyną słuszną drogę i nie wmawiaj mi, że jest inaczej, bo nie jest. To było zwykłe zauroczenie. Tyle że mnie zaślepiło na chwilę. Ale ocknęłam się! Wybrałam Ciebie, a ten rok mnie tylko upewnił, że miałam rację." "Masz prawo oceniać mnie surowo. Oczywiście, że masz. Bo popełniłam wielki błąd. Umówiłam się z kimś za Twoimi plecami, choć nie powinnam tego robić. I żałuję. I nie rozumiem siebie z tamtego czasu. Ale czy by się to wydało, czy nie - to była dla mnie wielka lekcja i nauczka. I wiedziałam, co jest dla mnie najważniejsze i czego chcę. I wiedziałam, że już nikt nie jest w stanie mi zawrócić w głowie i sercu, bo tam jest miejsce dla Ciebie." " Wszystko świadczy przeciwko mnie. Bo flirtowałam, bo dałam mu numer telefonu, bo zgodziłam się na spotkanie, bo na nie poszłam. Tyle że nic z tego nie wynikło. Nie zrodziło to dalszego ciągu. Nie było zaangażowania, nie było uniesień miłosnych, wyznań i tęsknot." "Poszłam na tę nieszczęsną kawę, z której nic nie było. Dla Ciebie to ewidentnie randka, a nawet romans. Dla mnie spotkanie, w trakcie którego wiedziałam, że nie powinno mnie tam być. I sprawa się zakończyła, a ja znalazłam odpowiedzi na moje pytania. Wiedziałam, o co w moim życiu chodzi. To był jedyny wypadek, gdy zgodziłam się na spotkanie. Do niczego nie doszło. Do niczego, co mogłabym sobie wyrzucać. Błędem było, że poszłam. Tak. Ale wycofałam się, zanim cokolwiek się wydarzyło." "Oszukiwałabym Cię, gdyby coś z tego było. Gdybym tak się zaangażowała i tworzyła z nim drugi związek. On się pojawił i zaraz zniknął. Nie było nic więcej. Nic więcej!" "No i stało się to, co się stało. Poszłam na spotkanie z chłopakiem, który mi się spodobał. (...) Chemia? Była jakaś tam iskierka zainteresowania. (...) Poszłam tam. Wiem, nie powinnam. Ale poszłam. I zrozumiałam, że nie. Że to mnie nie interesuje. Że nie chcę. Że jeśli miałam wątpliwości, to już ich nie mam." "Nie zwodziłam Cię, ani nie zdradziłam. Ale przyjmuję, że mi nie ufasz i że mi nie wierzysz. " "Nie wiem, być może jakaś chwila zwątpienia w nasze bycie razem sprawiła, że stałam się rok temu stałam się tak podatna?" "W tym czasie zostałam zaproszona na kawę. Do tej pory nie było wątpliwości i ktokolwiek o to zapytał, odchodził bez niczego. Nie wiem, co się stało, że wtedy się zgodziłam. Zaraz wypomnisz, bo ładny i sympatyczny. Źle zrobiłam, ale się zgodziłam." " Pojawił się ktoś inny, tak - mogłam przekreślić trzy lata z Tobą i zacząć na nowo. I według Ciebie nie walczyłam, bo poszłam na to spotkanie. A to, że uświadomiłam sobie, że nie chcę żadnych spotkań z innymi, że mnie to nie interesuje, bo jesteś Ty i ze chcę być z Tobą? Że chcę walczyć, przezwyciężyć te wszystkie przeciwności, które nas spotykają? Być ze sobą na dobre i na złe. To według Ciebie nie walka. To przekreślenie wszystkiego, co było." " To było zwykłe zauroczenie. Tyle że mnie zaślepiło na chwilę. Ale ocknęłam się! Wybrałam Ciebie" "Raz, ten jeden raz pozwolilam na mysl o kims innym. Jednoczesnie wlasnie wtedy zrozumialam, jak Cie kocham. Ze to Ty." "Spodobal mi sie, zrobilam ten blad i sie umowilam. Poszlam na spotkanie i na tym sie skonczylo." "Poczulam, ze komus sie spodobalam i to bylo mile. Tyle ze na krotko. Bo otrzezwialam i zrozumialam, ze nie tedy droga." " Usmiechnal sie i pokusil. I bylo tak, jak w filmie Natalie Portmam mowi do Jude Lawa. Mozna sie temu poddac lub oprzec, kazdy ma czas, by sie zastanowic i zdecydowac. Los mnie kusil- moglam wybrac cos nowego, przez to moze pociagajacego albo wybrac to, co znam. Mialam chwile zawahania, ale oparlam sie i wybralam Ciebie. Bo to Ciebie kochalam. Nie z rozsadku czy przez wspomnienia. Z pelna odpowiedzialnoscia. I od tej chwili przestal byc obiektem zainteresowania." "Zalamana nie bylam. Podobalo mi sie? To, ze sie komus spodobalam faktycznie na mnie podzialalo. To bylo tanie. Tani poklask, ktory mnie omamil. Wyzwolilam sie z tego, ale nie zmienia to sytuacji" "Ale w chwili proby, w chwili tysiaca pytan, zrobilam cos bardzo zlego. Pomyslalam, ze nowe moze byc lepsze. Dopuscilam taka mysl do siebie. I chociaz teraz wydaje mi sie to nie do wyobrazenia, tak bylo. I masz racje, to bylo spluniecie na nasze uczucie. Na to, co bylo dla mnie najwazniejsze." "Bo slub to glosne wypowiedzenie tego- slubuje, ze Cie kocham, ze bede Ci wierna, na dobre i zle, i ze Cie nie opuszcze." Ona mówi, że gdybyśmy byli małżeństwem, to na pewno by do tej sytuacji nie doszło. W mailach też się usprawiedliwiała tym, że nie jest mężatką. Co to za usprawiedliwienie? Kiedyś mi palnęła, że to dlatego, że małżeństwo to głośne ślubowanie miłości i wierności. Mówi, że mnie nie zdradziła, bo tamten nigdy nic od niej nie dostał. Nic? Bo nie było kontaktu fizycznego i wyznań, to znaczy, że nie dostał nic? A bycie fair wobec mnie komu niby poświęciła? Twierdzi, że nie zależało jej na tych spotkaniach. To dlaczego nie zrobiła nic, by do nich nie doszło? Wystarczyło wysłać smsa, że nie będzie spotkania. Nigdy tego nie zrobiła. W mailach przewija się kilkukrotnie zwątpienie czy do spotkania dojdzie, czy jakieś teksty typu o ile do spotkania dojdzie, ale wszystko jest uzależnione od zachowania chłopaka. Jej postawa cały czas jest na tak, ona na to spotkanie pójdzie. Nigdy, w żadnym mailu nie ma śladu, że ona robi cokolwiek by spotkania nie było. Jak żyć ze świadomością, że kobieta, która miała być matką moich dzieci, tak mnie potraktowała? Potrafilibyście wybaczyć?