Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
arkadius1970 DoMeL inaccessible Julia_ madziunia84 prelude sylwus| Aika | 27. Kwiecień |
| qwerqw | 27. Kwiecień |
| Naimad | 27. Kwiecień |
| Maniek | 27. Kwiecień |
| green_man | 27. Kwiecień |
Event | 03:07:53 |
|
heniek | 03:14:04 |
|
Obito | 06:18:00 |
|
Kalinka93 | 06:28:05 |
|
#
poczciwy | 07:03:54 |
Witam wszystkich, choć bez uśmiechu na twarzy. Rok temu, zdzira mojego męża postanowiła, że to okrucieństwo jakie mi robili musi wyjść na jaw - czyli zrobiła co mogła żebym ja się dowiedziała o wszystkim. Przeżywałam wtedy to wszystko co tu piszą inne kobiety - szok, rozpacz, strach, przerażenie itp. Nasz staż małżeński to obecnie 21 lat, jedno dziecko mamy już dorosłae, drugie dorasta. Całe te lata uchodziliśmy za udane małżeństwo i mnie się też tak wydawało. Nikt z rodziny nie wie o tym co się wydażyło, dzieci też. A sama zdrada jakich wiele, koleżanka z pracy, zaczęło się to gdy umierała teściu, więc jego poczatkowo dziwne zachowania zrzuciłam na stres. Potem zaczęła ujawniać się bliższa znajomość z kolezanką z pracy, nie podobało mi się to ale były teksty: przesadzasz, nic złego się nie dzieje, tylko ciebie kocham, ona ma problemy w małżeństwie i nie ma z kim pogadać - o rany jaka ja byłam naiwna, miłość jest naprawde ślepa i to bardzo. Wyobraźcie sobie że ona przychodziła do naszego domu i udawała koleżankę, jakim trzeba być człowiekiem.I tak trwało to dwa lata. Powiem wam, że tak właściwie to nie odczuwałam że mnie nie kocha. Gdy wszystko wyszło na jaw oczywiście przepraszanie, odrazu twierdził że ona dla niego nic nie znaczy, że nigdy nie chciał być z nią, że popełnił wielki błąd z którego nie umiał się wydostać, bo gdyby jej powiedział że to koniec to ona by mi wszystko powiedziała, a ja zawsze mówiłam że go napewno wywalę. Twierdzi że nigdy jej nie obiecywał że mnie zostawi i będzie z nią. Nie wiem czy moge w to wszystko wierzyć. Cały czas się stara (choć dla mnie troche za mało), gadam mu na ten temat właściwie codziennie i prawie zawsze przy tym płaczę - wylałam już morze łez - a on cierpliwie to znosi zawsze powtarzając że nie wyobraża sobie życia bezemnie, że mnie przeprasza i chce być tylko ze mną. Boję się tak bardzo że to się powtórzy- bo dużo czytam że to się powtarza- że nie potrafie sobie z tym wszystkim poradzić. Gdy zaczynam myśleć tak spokojniej to pojawia się myśl typu - a jak on cię nadal oszukuje, a jak znowu to się stanie. Byliśmy razem również w poradni małżeńskiej chyba z pięć razy, ale mi jakoś to nie pomogło. Czy są wogóle jakieś związki, którym się naprawde udało to przetrwać i odnaleźć szczęście. Czy wogóle można sobie poradzić z żalem w sercu, zwłaszcza, że zawsze starałam się być dobrą i tolerancyjną żoną. Czy zdradzacze zasługują na wybaczenie.