Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
arkadius1970 DoMeL inaccessible Julia_ madziunia84 prelude sylwus| Aika | 27. Kwiecień |
| qwerqw | 27. Kwiecień |
| Naimad | 27. Kwiecień |
| Maniek | 27. Kwiecień |
| green_man | 27. Kwiecień |
heniek | 00:46:32 |
|
Obito | 02:56:52 |
|
Kalinka93 | 03:06:57 |
|
#
poczciwy | 03:42:46 |
|
makasiala | 04:15:07 |
Ja już wcześniej opisywałam swoją historie ,mój mąz zdradzał mnie ze swoją koleżanką z pracy nie wiem co ich łączyło czy spali ze sobą wiem tylko ,że rozmawiali przez 5-6 godzin dziennie przez telefon.Obecnie to wszystko się urwało jest w domu jednak wyzywa mnie od różnych i traktuje jak służaca i mówi że jest nieszczęśliwy chce rozwodu jednak ja mam to załatwić. ogólnie to jest jakiś chory zwiżek nigdzie nie chodzimy razem bo mówi że mnie się wstydzi.Mamy dwoje dzieci 18 i 14 lat.Wczesniej nagrywał mnie i puszczał nagrania swoim rodzicom.
Znamy się 20 lat. Małżeństwo od 12. Zaraz minie rok, jak dowiedziałam się o podwójnym życiu męża.Zawsze byliśmy trudnym związkiem, ale nic nie było w stanie nas złamać. Przeżyliśmy różne trudności...śmierć dziecka, problemy w pracy, problemy finansowe. I kiedy zaczęliśmy wychodzić na prostą- pojawiła się ona. Sfrustrowana koleżanka z pracy mojego męża. Pani odrobinę starsza od nas, więc ciut przed 40, mężatka, z nastoletnią córką. Żadna gwiazda. i Zaczęło się. Po 2,5 roku wymusiłam na mężu wyznanie, że nie kocha mnie , a inną kobietę. Później padały jeszcze inne okrutne słowa.Ale ja pomna swoich, nie zawsze zachowań ok, wobec niego, a raczej w świadomości, że nie kochałam go wystarczająco- rozpoczęłam walkę o naszą rodzinę. I wygrałam. Wrócił do mnie. Było cudownie.Do dnia, w którym znalazłam jej listy do niego, pełne różu, lukru i słodyczy.jak to go kocha, jak jest jej potrzebny, jak za nim tęskni. Ba! opisała tam nawet szczegóły ich sexu. Wtedy dowiedziałam się, kim ona jest (znam ją-ona zna mnie, ba! nasze dziecko miało masę prezentów od "cioci") oraz , że on nada się z nią spotyka. Później znalazłam w jego dokumentach-jej zdjęcia ślubne, z których powycinała swojego męża, później fragment listu , starego jakiegoś:jego do niej i na koniec zdjęcia porno, które pozwalała sobie robić. On mnie zapewnial , że to wszystko było pomyłką, złym wyborem w przeszłości, że jak straci mnie i naszą córkę-jego świat się skończy. Ale od grudnia jest coraz gorzej. W styczniu był widziany z nią , jak szedł na kawę,Przyznał się, że w październiku był na jej rodzinnej uroczystości. Mnie zarzuca, że nie może być ze mną bo przeszukałam mu wszystkie rzeczy (przed czerwcem zezłego roku-nigdy tego nie robiłam, przez tyle lat), że szantażowałam go tym, że skontaktuję się z jej mężem, i że w ogóle nie chodzi już o nią tylko o nas....że jestem zawistna, żądna zemsty i zawsze moje musi być na wierzchu. Teraz teoretycznie odpoczywamy od siebie- tzn. mieszkamy osobno i chyba to jest ten moment, który waży, jaka decyzja będzie słuszna. Kocham go nadal. Chcę wierzyć, że naprawdę się pogubił. Ale coraz częściej myslę sobie, że może to tylko moja naiwność. Z drugiej strony , chciałam żeby zlożył pozew skoro jest nieszczęśliwy ze mną- nie robi tego. Troszkę szach, mat i pat w jednym.
Witam
Jestem po tej drugiej stronie barykady - to ja zdradzam i robie to z premedytacją. Dlaczego? Przyczyn jest kilka i trudno by było mi tutaj je wszystkie wymieniać. Wiem, że ranie i wiem że robie źle ale jest to silniejsze ode mnie. Zaraz z pewnością podniosą się głosy tych sprawiedliwych i tych wielce kochających, którzy zaczną rzucać obelgi pod moim adresem. Spotykałem się już z wieloma opiniami na temat mojej postawy. Jednak niektórzy dopiero po głębszym zapoznaniu się z tematem zaczęli spoglądać na mnie inaczej.
Postanowiłem to wszystko opisać w swoim blogu. Myśle, że niektórym z was może to pomóc zrozumieć czym kierują się mężczyźni, którzy dopuszczają sie tego, uważanego przeż was za haniebny, czynu. Nie wiem niestety czy jeśli podam tutaj jego adres to będzie to niezgodne z regulaminem i czy administrator nie usunie pod pretekstem jakies pseudoreklamy. Jeśli tak to przepraszam, jeśli mimo wszystko komuś miałby pomóc uniknąć cierpienia jakie wiąże się z niewiernością partnera to zapraszam do artykulów na
milosc-i-zdrada.blogspot.com .
Pamiętajcie najczęściej przyczyna zdrady leży w was samych.
Od dwóch lat podejrzewałam, że mąż mnie zdradza...w październiku spotkałam się jego kochanką opowiedziała mi wszystko. Tydzień póżniej sprawa rozwodowa. Mąż plakał upodlił się do tego stopnia, że na sprawie klęczał i błagał o wybaczenie. Zawiesiłam sprawę...i co? Trzy tygodnie póżniej kochanka mojego męża zadzwoniła do mnie z jego telefonu...wykrzykując mi to, że żebym w końcu zrozumiała , że on kocha tylko ją. Wyrzuciałam go z domu ale wrócił jak bumerang, płakał błagał, przepraszał znowu to samo. Starałam się zapomnieć ale jak? Tak pierwsze dwa miesiace starał się...ale od lutego znowu praca ponad norme codzienne wyjścia do garażu, telefony po 20 od kolegów po których nagle musiał wyjść i wiecie co? W wielki piątek pojechałam pod blok jego kochanki i...wcale się nie zdziwiłam tak stał tam jego samochód...był u niej znowu tam był. Moje podejrzenia się potwierdziły. 9 maja mam sprawe rozwodową. Mam nadzieję, że to będzie ostatnia sprawa. Mam już dość, jestem zmęczona wymięta psychicznie, czuję się zmeczona fizycznie. Nie wierzę facetom, nie ma na świecie facetów którzy nie kłamia , nie zdradzają. A ten człowiek szczególnie. Jego kochanka napisała mi dzisjaj, że dla niego klamstwo jest tak jak dla niej powietrze. Tak to prawda. A wiecie co jest najśmieszniejsze kiedy w listopadzie zapytałam go czy po sprawie spał z nią? Wiecie co odpowiedział? Parę razy ale przecież nie ma to znaczenia bo zdradziłem ciebie z tą samą. Hmmmm czyli co powinnam się cieszyć? Być dumna jaki mój maż jest wierny? To, że mnie zdradził i to że zrobił to z tą sama kobietą czy to jest powód do no wlasnie do czego?
Nigdy nie myślałam że mnie to spotka. To może spotkać każdego ale nie mnie Tak myślałam do 10.11.2010 r. Tego dnia dowiedziałam się że mój mąż mnie zdradził z koleżanką z pracy. 7 miesięcy po naszym ślubie, 4 miesiące po przyjściu na świat naszego kochanego synusia. Wypierał się ale za dobrze go znam. Wystarczyło tylko odpowiednio go podejść i do wszystkiego się przyznał. Teraz nie mogę sobie wybaczyć że wcześniej niczego się nie domyśliłam. Jak tak sobie siedzę i o tym wszystkim myśle to dochodzę do wniosku że byłam strasznie naiwna. Tylko że ja zawsze myślałam że to może spotkać każdego tylko nie mnie no bo jak mój kochany Miś mógłby mnie zdradzić???!!! A jednak... Wybaczyłam ale teraz sama nie wiem czy dobrze zrobiłam. Miedzy nami jest ok ale ja praktycznie cały czas o tym myślę i powoli dochodzę do wniosku że niedługo zwariuję. To tak bardzo boli...
Rozmawialiśmy...w pewnych momentach zaskoczyła mnie jego szczerość. W końcu dostrzegłam skruchę, zobaczyłam w jego twarzy to coś na co tak czekałam. Postanowiłam dać szansę,,,
Długie, szczere rozmowy, wspólnie spędzany czas, sex kilka razy dziennie, kwiaty, etc,,, On się bardzo starał ale co dziwne ja też. Czy z mojej strony było to ze strachu, że odejdzie??,,Z myślą zobacz co byś stracił,,,?
Mówi mi o każdy kontakcie z kurewną,,, była w jego firmie, dzwoniła, napisała e-mail.
Przychodzi piątek on pokazuje mi coś na swoim laptopie, wchodzę w jego gg (sam mi je udostępnia) i dowiaduję się, że krewna była u niego w firmie,,,; Kuzwa!!! To ponad moje siły. Nie chodzi o to, że była, chodzi o to, że mi nic o tym nie powiedział!!!Jak tu budować zaufanie???Jak wierzyć??? Mówi, że przed świątecznym weekendem taki był zabiegany, że naprawdę zapomniał mi powiedziećr,,.Zapomniał powiedzieć o najważniejszej w tej chwili dla mnie sprawie!!!!!!!!!????
Kurewna jest handlowcem, w oddziale firmy mężusia. Wiem z zaufanego żródła, że jak przyjechała to on wyszedł i poprosił kolegę, żeby się nią zajął. Ale tu nie o to chodzi!!! On mi nie powiedział, że była!!!!!!!!!!!!!
Wpadam w szał. Każę mu się wynosić, wrzeszczę, że już w nic mu nie wierzę. On mówi, że nie biorę pod uwagę jak się zachował, i tego, że wyszedł. Tylko to, że mi nie powiedział. Mówi, że nie potrafię zapomnieć - bo nie potrafię!!!!!, a co gorsze myślę o kurewnie częściej. I co dziwne coraz bardziej zaczynam (w myślach) obarczać ją! Dochodzi do kłótni, padają słowa o rozwodzie. Przeprasza ale ja już tego nie słucham. Rozstajemy się na święta w gniewie. Ja wyjeżdżam do swoich rodziców, on na drugi dzień jedzie do swoich.
Postanawiam odwiedzić teściów w drugi dzień świąt. Zastaję mężusia delikatnie mówiąc w stanie nietrzeźwym. Kiedy przychodzę on wychodzi przed dom, nie zamienia ze mną słowa. Jego mama mówi mi, że przebąknął o rozwodzie. Ciągnięty przez teściową za język powiedział tylko, ze to jego wina.
Po świętach wracam do domu i mówię żeby się wyprowadził. Oznajmia, że się nigdzie nie wyprowadzi bo,,, mnie kocha,,Jeżeli wyrzucę jego rzeczy to wniesie je i poukłada,,.W aucie zastaję kwiaty, kartki z wyznaniami typu; nic nie zmieni tego, że cię kochamr,,jak to rozumieć???????????(wszystko ląduje w śmieciach); W domu pierze, sprząta itp. Przechodząc mówi -jak ładnie dziś wyglądasz- Jednocześnie kiedy chcę pogadać mówi, że ;nie teraz;nie w złości; O CO CHODZI??????nic nie rozumiem
Wykańcza mnie; Mam dość, psychicznie jestem wyciśnięta. Nie mam chęci, pomysłu na nic więcej.Pakuję się i wyjeżdzam na weekend do mamy (wie gdzie jadę) i co? I nic, zero telefonów, kontaktu;. Jak mam to wszystko interpretować rozumieć??????????
Mam ochotę zostawić to wszysko ale nie mam odwagi. Paradoksalnie, myślę, że łatwiej by mi było gdyby się wyprowadził;
Pomóżcie uporządkować myśli! Nie potrafię opisać co sie
P.S do morfeusza - wiem, że mnie potępisz, że tak szybko odpuściłam. Wiem, że to moja wina; za szybko chciałam naprawić, zapomnieć. Już teraz, w tej chwili zostawić to za sobą. Już wiem, że tak się nie da;, a może dobrze się stało. Twoje słowa o tym ,że będę rosnąć w siłę, wracać do dawnych pasji sprawdziły się w 100%! Tylko, ze teraz znów sięgnęłam dna
Zostałam zdradzona przez męża gdy byłam w 9 miesiącu ciąży. Dowiedziałam się o tym niedawno i nie wiedziałabym do dzisiaj gdybym nie sprawdziła jego telefonu i sms-ów. Wcześniej nie grzebałam mu w telefonie ale kobiety mają coś takiego jak intuicja! Oczywiście wypierał się, ale po kilku dniach przyznał się do zdrady. Dzisiaj twierdzi, że zerwał z nią jakiekolwiek kontakty. Twierdzi również, że chce być ze mną i naszymi dziećmi. Ile w tym prawdy? Nie wiem... Teraz już mu nie wierze.
dziś mija rok jak dowiedziałam sie ze jestem zdradzana, byłam wtedy w 9 miesiącu ciąży, dziś z perspektywy czasu widze jak bardzo mnie zranił, dzis nie ma już zadnych emocji żadnych łez, jest życie które mimo tak wielkiego bólu toczy sie dalej. Mam cudowne dzieci,mam spokój. Ale czasami jeszcze tęsknie za nim, mimo ze tak bardzo mnie upodlił brakuje mi go czasami. Dziś jestem już po rozwodzie z jego winy, jestem wolna ,samodzielna, a on? hmmm..... zapomniał że ma dzieci, nie przyjezdza do nich, nie dzwoni, nie pisze, rozwiódł sie nie tylko ze mna ale też z dziecmi, które niczemu nie sa winne, ma córkę poczętą podczas zdrady, urodzona podczas trwania naszego małżeństwa, ma wywłokę która mu sie puszcza z innymi facetami, czyli ma co chciał, ma na co zasłużył, takie życie chciał takie ma. HMMM.... TO JUŻ ROK ,TO JUŻ 12 MIESIECY, 365 DNI ITD
Brakuje mi już sił...podejrzewałam ojca o zdradę przez 9 lat. Dziś mam już taki dowód, który sprawia, że wiem że nie jestem wariatką...
Już jak byłam w szkole podstawowej widziałam jak ojciec wchodzi na różne dziwne strony...były to głównie (może i wyłącznie) strony treści homoseksualnej... Miałam wtedy chyba z 10 lat, jak nie mniej... Dla mnie to był dramat, ale kochałam tatę, co mogłam zrobić, strasznie się bałam, że go stracimy. Poza tym wiedziałam, że nikt mi nie uwierzy. Przez kilka lat miałam wrażenie, że sprawa była zakończona. Niestety - myliłam się. Znów na komputerze przypadkowo znajdywałam różne niewykasowane z historii strony...mnóstwo użytkowników na gg i skype. Filmy pornograficzne...Po jakimś czasie - znowu przypadkiem uruchomił mi się użytkownik gg...ojca, jeden z kilkunastu...(często jak podchodziłam do niego to widziałam, że ma odpalone jednocześnie kilka kont gg) i weszłam w archiwum...przeczytałam rozmowę, w której umawia się z jakimś mężczyzną... wciąż milczałam. trwało to latami... modliłam się o zmianę, nie miałam sił, ból jaki odczuwałam wiedząc, że żyję w FIKCJI był nie do zniesienia...
Po jakimś czasie ojciec nagle stwierdził, że jego małżeńśtwo z mamą nie ma sensu, była to kwestia kilku tygodni jak się wyprowadził, a później dał mamie limit czasowy, w którym miała się wyprowadzić z ich mieszkania... Cierpiałam widząc ból mojej mamy...która za wszystko się obwiniała...ojciec wmawiał jej winę za to wszystko...tak się starała go odzyskać...pojechała do niego i klęczała przed nim błagając, by dał im jeszcze jedną szansę...on jej na to powiedział, że się nią brzydzi.
Pewnego dnia napisałam do niego list, w którym opisałam mu wszystko co wiem, co czuję, w którym napisałam mu jak bardzo nas wszystkich krzywdzi, że się nim brzydzę, że jest obrzydliwym, bezdusznym kłamcą... On opowiedział mi historię, w ktorej to on był cudowny - próbował ratować swojego ucznia, przed gejostwem, dlatego wchodził na takie strony, żeby poznać ten świat od środka, żeby móc mu pomóc...podobno ten chłopiec nie mógł sobie z tym poradzic, chciał być "normalny", nienawidził swojego homoseksualizmu. Jednak ojcu nie udało się mu pomóc i chłopak się powiesił. Wiem, że jakiś jego uczeń rzeczywiście się powiesił...ale sądzę, że ta historia to kolejne kłamstwo...że posłużył się śmiercią tego chłopaka aby wytłumaczyć samego siebie. I to mnie boli jeszcze bardziej...bo kim trzeba być, żeby tragedią innego człowieka wybielać swoje winy... Nie uwierzyłam mu, ale powiedziałam, że wierzę.
Po pewnym czasie znów zamieszkali razem z mamą. Nadal traktował ją okropnie. Ona się starała. Była przeszczęśliwa. Nie pamiętam, żeby ojciec kiedykolwiek pochwalił cokolwiek co moja mama zrobiła...zawsze było źle...zawsze były jakieś wąty...zawsze wszystko było jej winą...
Widziałam, jak nerwowo chowa telefon, kiedy ja albo mama wchodziłyśmy do pokoju...po jakimś czasie nie miałam siły i wygarnęłam mu to. Powiedział mi że jestem chora psychicznie, że bawię się w detektywa, że jeszcze on się nie doczekał przeprosin z mojej strony za to, że oskarżyłam go o zdradę i homoseksualizm... Zagroził, że się wyprowadzi...i musiałam go przepraszać na kolanach...wiedząc, że błagam potwora...wiedząc, że mam rację...ale to wszystko dla mamy...wiem jak ona cierpi, to jest cudowna kobieta, nie znam drugiej tak dobrej osoby...ona też płakała i go błagała, całą winę brała na siebie, żeby ojciec nie był zły na mnie...
Ostatnio w ogóle nie rozmawia ani z nami, ani z mamą. Z mamą jedynie o zakupach, czy rachunkach. Mnie czasem spyta jak mi idzie na uczelni...czy wszystko zaliczam...Przed ludźmi zgrywa cudownego idealnego człowieka, ojca i męża marzeń...
Dziś napisała do mnie koleżanka, że dostała ode mnie dziwnego smsa. To był sms z numeru mojego ojca, kiedyś do niej z tego numeru pisałam i nie usunęłam jej numeru z telefonu ojca...powiedziałam, że to nie ja, że ten numer ma ktoś inny, bo co mogłam jej powiedzieć...
W tym smsie ojciec pisał do kogoś, że bardzo go kocha i tęskni, ale tej tęsknocie towarzyszy też radość z "jutrzejszego spotkania"...nam powiedział, że idzie do pracy... mama go pytała, czemu idzie do pracy w wielką sobotę, on na nią naskoczył, że nie będzie się tłumaczył, że on pracuje w przeciwieństwie do niej, że ona całe życie nic nie robi w pracy...
Mamie też wmawia, że jest chora psychicznie... słuchając tego wiecznie, mama ostatnio zapisała się do psychiatry...bo uznała, że skoro ojciec tak ciągle mówi, to może mieć rację...
Nie mam siły. Wiem, że jeśli powiem mamie...ona zrobi sobie krzywdę...ona nie ma tyle siły...widziałąm ją w tamtym stanie, kiedy ojciec się wyprowadzi...pamiętam jak co noc sprawdzałam czy ona oddycha... Wiem też, że kolejna rozmowa z ojcem nie ma sensu...znowu będzie kłamał... Powiedziałam bratu, to on mi na to, że ma ważniejsze sprawy niż szpiegowanie ojca, że on musi pracować, bo na niego nikt nie zarobi (sugerując że ja mam beznadziejne studia i mąż będzie na mnie zarabiał) i że powinnam docenić to, że ojciec się dla nas POŚWIĘCA, że kocha kogoś, a mimo to mieszka z nami...
Wątpie, że ktoś dotrwa do końca tej przedługiej wypowiedzi...choć może... :)
Znaliśmy się od podstawówki. Mieszkamy w sąsiednich wioskach. Byliśmy ze sobą w liceum przez jakiś rok-na odległość. Zerwaliśmy. Spotkaliśmy się po latach na 4 roku studiów. Ja w Krakowie on 300 km dalej. Na początku było pięknie-wyczekiwanie na spotkania, na święta, na wakacje. Każda wolna chwila razem. Przypadkowo dowiedziałam, że po 3 miesiącach zdradził mnie całując się ze swoją koleżanką. Zawsze miał powodzenie u kobiet mimo iż nie jest ani przystojny ani zabawny ani męski. Po prostu traktuje kobiety jak księżniczki co działa. Wybaczyłam, ale nie zapomniałam. Zatruło to nasz związek, straciłam do niego zaufanie. Nie pozwalałam mu na nic. Kontrolowałam, sprawdzałam, dzwoniłam do znajomych... Męczyło to jego i mnie, ale nie chcieliśmy się rozstać. Czekaliśmy aż skończymy studia i wtedy wszystko się ułoży. W maju, na miesiąc przed końcem studiów coś się popsuło, zaczął mnie obrażać, mówił że chce przerwy, że jest zmęczony-czułam, że przerwa oznacza "pobawię się z inną i wrócę". Nie zgodziłam się, ciągnęłam ten związek na siłę. Czułam, że coś działo się między nim a jego koleżanką która de facto ma narzeczonego. Myślałam, że to tylko kolejny pocałunek. Jak się okazało był to gruby romans. Spotkania, spacery, imprezy. Jeden ze spacerów skończył się seksem (bez prezerwatywy! ponieważ nie miał ani on ani ona), jedna impreza seksem na schodach w centrum miasta. Na jednej imprezie na której byłam ja całowali się w zsypie na śmieci-ona go tam zaciągnęła (co go nie usprawiedliwia). Wszystko po pijaku. Coś podejrzewałam ale nie tyle. Po studiach wrócił do domu znowu było pięknie, znowu czułam, że mu na mnie zależy. Wspominał jak kiedyś o wspólnej przyszłości, rodzinie. Zamieszkaliśmy razem jakieś 3 miesiące temu. Jakiś miesiąc temu wyszła na jaw prawda. Mówi, że chciał wtedy być ze mną ale chciał się wyszumieć, chciał żeby nigdy nie wyszło to na jaw. Chciał się rozstać a potem wrócić, żeby nie mieć wyrzutów sumienia. Wiem, ze stworzyłam toksyczny związek, ale bardzo bardzo go kocham i wiem, że on mnie też. Jesteśmy ze sobą bardzo bardzo blisko. Nie chcę go stracić, brakuje mi go nie tylko jako chłopaka ale także jako człowieka, kogoś z kim mogę wyjść na spacer, przytulić się, porozmawiać. Nie wiem co robić. Wybaczyć czy odejść? Czy można ufać takiej osobie, czy zdradę można "usprawiedliwić" odległością, zmęczeniem w związku? Nie potrafimy się rozstać, mimo że nie mieszkamy już razem każdy dzień spędzamy ze sobą, rozmawiamy przez tel, dzielimy się radościami smutkami... Co robić?