hej,

mam dziewczynę i żonę już od 25 lat. W większości są to bardzo miłe lata, moja żona jest osobą wyjątkową - ja mimo takiego stażu ciągle mam motyle w brzuchu (może trochę inne niż kiedyś, ale są). Nigdy żadne z nas nie myślało o zdradzie. 5 lat temu pojawiło się dziecko, chyba tego nie udźwigneliśmy, bo dziecko wymagające, chocące późno spać. Nasze relacje nie były już takie małżeńskie, rzadko mogliśmy być sami bez dziecka - do tego pandemia, nikt nam nie pomagał. Ale cały czas było dobrze - rozmawialiśmy o wszystkim, pomagaliśmy sobie - brakowało tylko czasu i siły na bliskość.

Do tego pojawiły się problemy zdrowotne i żona była na L4 przez kilka miesięcy. Zaczęła chodzić na angielski, bo nigdy nie było na to czasu. Nagle po kilkudziesięciu lekcjach (pół roku?) przestała chodzić w grudniu - bo jak twierdzi, spodobał jej sie nauczyciel. Okazało się, że dobrze im się rozmawiało, co kontunuowali smsami do późnej nocy.
Nigdy nie widziałem tych rozmów, bo wszystko kasowała - w ogóle nie mam zwyczaju grzebać jej w telefonie, nie było nigdy po co.
Żona jest porządną osobą, z wysoką kulturą i zasadami - mówi, że do niczego nie doszło - że miesiąc zanim skończyła lekcje, to koleś wyznał jej miłość i zaczeli sobie dłużej zostawać po zajęciach i przez godzinę sobie rozmawiali.
Ale pod koniec roku koleś podobno powiedział jej że zostawi dla niej rodzinę i wtedy ona przestała tam jeździć. Twierdzi, że czerpała od niego tylko energie, bo jak na tym L4 siedzi w domu, to odczuwa wielką pustkę w życiu.
W grudniu w ogóle było bardzo trudno z nią się skontaktować - tzn. nie szła nam nawet rozmowa o zakupach - pojawił się dystans i jakby wrogość do mnie o cokolwiek.
Przez cały styczeń siedziała w domu i próbowała skończyć z nim pisać i skasowała jego telefon dopiero parę dni temu.
Nasze relacje się poprawiły - zaczęła się nawet przytulać, rozmawiamy więcej - ale Ona twierdzi, że ciągle myśli o nim, że jego wzrok wywołuje u niej pożądanie a do mnie czuje już tylko przywiązanie a uczucia jej odleciały.
Wygląda na zakochaną w tym innym kolesiu, widać że cierpi z tego powodu, że go nie widzi. Często mi mówi, że chciałaby o nim zapomnieć, ale nie potrafi - mówi, że nie wie co zrobi jak jej nie przejdzie.

Także mam teraz w domu żonę na L4, która całymi dniami myśli o innym facecie, a mnie o tym codziennie informuje i skarży się, że nie umie sobie z tym uczuciem poradzić.
Ja oczywiście żonie już nie ufam - to co było budowane przez 25 lat i na czym opierała się nasza przyjaźń, miłość - legło w gruzach w kilka chwil. Nie powiedziałem, że jej wybaczam - powiedziałem tylko, że daje jej szanse na odbudowanie zaufania i żeby skorzstała jeśli ma ochotę. Widzę, że się stara, bo ma lepsze chwile - uśmiecha się czasami zalotnie, czasami inicjuje jakieś pieszczoty łóżkowe - ale potem twierdzi, że myśli wtedy o nim.

Aha - oczywiście też nie jestem bez wad. Też jak przemyślałem sobie ostatnie 5 lat życia, to nie jestem z tego zadowolony że na to pozwoliłem żebyśmy się oddalili. Nie przespałem kilku ładnych nocy, analizowałem swoje zachowania i myślę, że udało mi się znaleźć kilka swoich głupich zachowań i poprawki wdrożyłem już w życie - ze swojej strony więcej angażuje się w pomaganie w domu, nie robię już rzeczy, które denerwowały żonę - staram się też czasami jej unikać, żeby miała czas dla siebie. Zorganizowałem dziadków do dziecka i średnio co tydzień idziemy gdzieś sami.

Gdyby nie dziecko, to mógłbym np. na miesiąc się wyprowadzić, żeby sama poukładała sobie w głowie życie. A teraz mój największy problem jest taki, że nie wiem jak pomóc się jej odkochać?
Czy ktoś miał coś podobnego - czy znacie sposoby na odkochanie?

pozdrawiam