Witam
dobiegam 50tki, jestem w związku 33 lata (24 w małżeństwie)

Prowadzę firmę męża - właściwie tylko z nazwy ze względów finansowych jest ona na niego zapisana. W zasadzie to wszystkie formalności prowadzę ja, on tylko wykonuje zlecenia. Wiele osób prze wiele lat mówiło nam, że nas podziwia, że to w ogóle funkcjonuje. Dawaliśmy radę. Wiele razy stawaliśmy przed przed trudnymi wyborami, głównie decyzje spoczywały na moich barkach.

Miałam wrażenie, że to nas wzmacniało, że cementowało nasz związek. Mamy fantastyczne dzieciaki, już dorosłe, nie bez problemów ale otwarte i chętne do życia. Relacje były raczej ok, jednak zawsze miałam wrażenie, że mąż jak tylko pojawiały się problemy to zaczynał uciekać. W końcu uciekł tak bardzo że mnie zdradził. Od około 3 lat zaczęło się wyraźnie psuć, Ja ciągle się czepiałam, że robi wszystko źle, że za mało się angażuje w życie rodzinne, problemy z rodzicami, śmierć jego rodziców, depresja córki, moje załamanie nerwowe spowodowane problemami w pracy, pandemia, problemy z klientami, ciągły brak kasy i cały czas pod kreską... Walczyłam. Dałam przestrzeń, mąż wyprowadził się z sypialni po operacji, ciągle zgłaszał problemy z kolanami, przestawiłam nawet łóżko w sypialni, żeby ułatwić mu w nim spanie... nic nie sprowadziło go na stałe do sypialni. Zaczął coraz bardziej uciekać, odwiedzał mnie w sypialni, wspólne kąpiele ale coraz rzadziej.


Na początku roku powiedział, że nawet to nie sprawia mu już przyjemności. Cierpiałam bo nie wiedziałam jak mu pomóc. Przestaliśmy praktycznie ze sobą rozmawiać o tym co nas boli, czego oczekujemy.
Praktycznie jestem dla niego firmą. Mieliśmy podobno wspólne plany kupienia działki i znalezienia swojego miejsca na spokojną starość. Brak zaangażowania z jego strony coraz bardziej mnie irytował. Zaczął weekendy spędzać u kolegi nad jeziorem. Dałam przestrzeń, bo wyraźnie zaznaczył że tego potrzebuje. Miał żal, że dzieci zamknięte w swoich pokojach zaczęły żyć swoim życiem, ja też po moich przejściach w pracy (psychiatra, tabletki i w końcu terapia) potrzebowałam wsparcia, którego niestety nie dostałam.
Dalej się czepiałam o brak zaangażowania, o powielanie błędów, a co za tym szło brak kasy i ciągłe bycie pod kreską (musiałam sprzedać część naszego złota - część zastawiłam), żeby starczyło na rachunki i zobowiązania.

Któregoś dnia zostawił komórkę, na krótką chwilę ale akurat przyszedł sms od niej... zajrzałam,,, korespondencja niby niczego złego nie było, wielokrotnie wskazywała jednak na to że jeździ do niej, że ona na niego czeka... złość, irytacja, niedowierzanie, rozpacz, podejrzenia.... Od maja praktycznie każdy weekend spędzony poza domem. Nie wytrzymałam... pojechałam go szukać... Dzwonie... po 3 godzinach napisałam smsa że miałam wypadek, po 10 minutach oddzwonił... ja faktycznie przejechałam jeża ale to nie miało znaczenia,,, na moją prośbę o wspólne szukanie działki powiedział - jedź sama, nie czekaj na mnie bo ja jestem na środku jeziora.... nie uwierzyłam, zrozpaczona pojechałam do domu.
Napisałam monolog na kilka stron o tym jak się czuje, jak ostatnio wygląda nasze wspólne życie. Dwa tygodnie prosiłam, żeby poświęcił mi 10 minut i to przeczytał. I przeczytał.... Zaczęliśmy rozmawiać... raczej znowu to były moje monologi, przerywane kilkoma zdaniami z jego strony, może separacja? że od 3 lat według niego tego związku już nie ma .... szok!

Dla mnie to był cios w serce, jak to od 3 lat nie ma związku? Przecież mieliśmy wspólne plany, walczyliśmy razem z przeciwnościami. Zadaje pytania - czy w takim razie z Twojej strony ten związek jest już zakończony? To powiedz mi prosto w oczy że mnie już nie kochasz, że Ci na mnie nie zależy... "Nie - tego Ci nie powiem" usłyszałam. Zaczęłam walczyć, bo czułam że bardzo się oddaliliśmy od siebie. Marny skutek. Odrzucenie, - "Nie na siłę" usłyszałam przy kolejnej próbie przytulenia czy pocałunku... Ale dlaczego??? Tłukło mi się w głowie.... dlaczego .... Pytałam.... cisza...Znowu przypadek - zostawił tableta, przyszła korespondencja - private fotos.... otworzyłam, niewiele było prócz jednego maila (raczej spam) ale coś mnie tknęło i weszłam w "wysłane"... znalazłam za dużo niż bym chciała .... ponad 4 lata imprezowania, umawiania się na portalach randkowych - sex, sponsoring itp... Zdjęcia z imprez,szczególnie jedno mnie mnie praktycznie zabiło....

Mijały kolejne dni, walczyłam o względy męża, o uratowanie związku... Tajemnicze telefony, których przy mnie nie odbierał, wszędzie zabierał komórkę ze sobą, trzymał ekranem do dołu, żebym nic nie zauważyła... nie wytrzymałam... pytam " kim jest ....ONA", kłamstwo - to żona kolegi... wiem że nie bo juz wcześniej mówił o innym kontakcie że to niby kolega, który ciągle zmienia komórki i to numer jego żony był wcześniej... sprawdziłam w bilingach .... dzwonił do niej od prawie roku..... migał się dalej ... nie wytrzymałam... kazałam wybierać albo ja albo niech się wynosi ... do niej ... od tego dnia minęło już 3 tygodnie.... nie spędził ani jednej nocy w domu... kilka dni temu sprawdziłam znowu bilingi... dalej do niej wydzwaniał i jakimś trafem - nigdy w weekendy i wieczorami.... ode mnie przestał odbierać wtedy telefony,,, w weekendy też nie odbierał ani nie oddzwaniał.... dalej kłamstwo... 3 dni temu zadzwoniłam na najczęściej pojawiający się numer ...pani XXX - tak ... dziękuje.... wiem już wszystko.... dzwonie do niego... dlaczego....dlaczego mi to zrobiłeś? Czy jesteś z nią teraz? Czy jesteś z nią w związku? TAK.......................................... Nie ma już NIC....Powiedział że chce rozwodu,,,, Nie dam Ci rozwodu! Nie Dasz mi wolności?? Rozstańmy się jak cywilizowani ludzie.prosił ...Tyle razem mieliśmy fajnych chwil, cudowne dzieciaki... Ja jednak nie chce rozwodu, kocham go ciągle i chce mu wybaczyć - ale on nie chce być już ze mną... może za świeże to jest - zakochał się? Może za bardzo mu wstyd, wie że mnie zranił do żywego...
Przyznał się ...ja bez środków do życia ,,,, mówi - prowadź firmę dalej to będziesz miała kasę ... No cóż ona do kochania - ja do zapierdalania ,,,, taki układ mi nie pasuje. ryczę od wielu miesięcy... dzieci już widzą - są dorosłe - nie będę ich okłamywać bo od wielu tygodni widują mnie w stanie w jakim ja nie chciałabym widzieć nikogo....Dla mnie życie straciło sens... nie chce mi się żyć, walczyć... Dalej go kryję przed rodziną, bo mieszkamy razem i jak się dowiedzą to go wywalą stąd... Rozmawiamy na temat naszego związku,,, w ciągu 3 dni więcej niż w ciągu ostatniego roku...Powiedziałam że kocham, że wybaczam... że mamy wiele do stracenia jeśli pójdziemy dalej osobno... przemyśli to jeszcze... ale jest teraz z nią u niej ... dzieci mówią że mam go wywalić całkiem ....że na mnie nie zasługuje... ale miłość jest silna, i ślepa ... jeszcze mam nadzieję... ale wyraźnie powiedział że chce rozwodu, że jest z nią aktualnie w związku....
Kłamstwo - rani i boli!
Zdrada - upokarza!
Odtrącenie i obojętność - sprawiły, że czuję się bezwartościowa!Dla mnie życie już straciło sens....