3 tygodnie temu dowiedziałam się o zdradzie męża. Jesteśmy razem 15 lat, mamy 2 dzieci. Przez pierwszy tydzień nic nie jadłam, nie mogłam spać, wariowałam. Zostałam zdemolowana psychicznie. Wydawało mi się, że nigdy mnie to nie spotka. W pierwszej chwili napisałam i opłaciłam pozew rozwodowy. Na 2 dzień ogarnęła mnie rozpacz i obawa przed utrata męża. Każdego dnia inna gama emocji, rozpacz, żal, rozżalenie, ból, wciekłość. Nastrój zmienia się co chwilę. Spotkał się z nią kilka, może kilkanaście razy. Nie jestem pewna czy była tylko 1 osoba, czy więcej. Widzieć się mógł z nią od końca sierpnia, nie wcześniej. On mi nic nie mówi. Nie chce opowiedzieć kim ona jest, ile razy się widzieli, jak do tego doszło, jak się poznali. Konsekwentnie usuwa wszelkie ślady z telefonu, mam tylko jakieś skrawki informacji. Wiem, ze był u niej nawet po tym jak wykryłam zdradę i zrozpaczona wyjechałam z domu. Jestem rozbita, nie wiem jak mam dalej funkcjonować. Rozumiem powody, dla których to zrobił. Oddaliliśmy się od siebie, czasem spaliśmy osobno. Zniknęła gdzieś magia, tajemniczość, seks. Dzieci, rutyna - standard. Nie było przytulania, miłych słówek, standardowe rozmowy dnia codziennego o nowym komputerze czy liście zakupowej. To nie było tak, ze ja mu w kolko odmawiałam seksu, po prostu przestalam się starać. On tez się nie starał. Nikt nie inicjował, wiec do zbliżeń nie dochodziło. Przeszkadzało mi dziecko za ścianą, nie można było się zrelaksować tylko zawsze wszystko szybko, żeby nikt nam nie przeszkodził, seks stał się obowiązkiem zamiast przyjemnością. Ja w ostatnich latach też sporo przytyłam i czułam się nieatrakcyjna. Źle się czułam mając się rozebrać, ale mąż naprawdę nie naciskał na zbliżenia. Czasem ja próbowałam, mówił ze nie ma ochoty. Czasem on próbował, mówiłam ze jestem zmęczona. Rozminęliśmy się. Seks nas połączył od samego początku, w pierwszych latach znajomości nie wychodziliśmy z lóżka godzinami. Seks był super, urozmaicony, ciekawy, romantyczny, delikatny, ostry, było bosko. Częste wyjazdy weekendowe bez dzieci, wakacje. Cały czas czuje jednak, ze urozmaicałam to ja. Kupowałam stroje, przebrania, super bieliznę, zabawki do sypialni, organizowałam wyjazdy, weekendy w SPA, wakacje, ferie, rdokształcałam sięr1; oglądając porno, żeby było jeszcze fajniej. Nie mieliśmy nigdy cichych dni, zawsze godziliśmy się w sypialni. Mąż nie wykazywał swojej inicjatywy w tym, on potrafił mi tylko podwinąć spódnice albo korzystać z tego co przygotowałam. Stad chyba się wzięła moja niechęć, przestalam się starać i całkowicie wszystko wygasło. W seksie dawałam mu dużo, robiłam rzeczy na które część kobiet na pewno się nie zgadza, nie miałam zahamowani. Mógł to mieć, wystarczyło przygotować fajny wieczór, napisać mi pikantnego smsa, cokolwiek. Dlaczego poszedł gdzie indziej? :( Od paru lat wszystkie wakacje zawsze z dziećmi, wiec szybki numerek na plaży odpadał. Wieczory - zwykle osobno, w swoich komputerach lub przed TV. Ja się wciągnęłam w gry komputerowe i spędzałam całe wieczory grając, rozmawiając ze znajomymi. On teraz twierdzi że próbował cały czas, ale ja wiecznie byłam zajęta. W międzyczasie pojawił się u mnie alkohol. Piłam dużo, wieczorami, dodając sobie śmiałości i odwagi w Internecie. 7 lat temu z powodu braku zainteresowania męża swoją osobą wdałam się w romans internetowy. Nigdy się z tym mężczyzną nie spotkałam, tylko pisaliśmy i rozmawialiśmy. Nigdy mu nie wysłałam swoich zdjęć ani nie widzieliśmy się na kamerkach. Mąż to odkrył, bardzo to przeżył. Wydawało mi się, że to przepracowaliśmy wtedy, ale teraz wychodzi na to że nie, on cały czas do tego wraca. Ten romans trwał 3-4 miesiące, gdy mąż go odkrył; byłam rozbita i nie wiedziałam do końca czego chcę. Mąż błagał, prosił żebym wróciła, żebym nie rozbijała rodziny dla obcego faceta którego nawet nie znam. Wybrałam rodzinę, mimo że to była ciężka decyzja bo nie dostawałam żadnego zainteresowania od męża. Po tej sytuacji on się zmienił, zaczął się starać, zabiegać o mnie, widziałam ze mu zależy. Było super ze 2 lata po czym wszystko wróciło do normy, znów przestał mnie zauważać. Znów zaczęłam dużo pić, spędzałam czas w grach, ale nie wdawałam się już więcej w nic więcej, wiedząc jaką traumę to u nas spowodowało. Wspomniałam o tym, bo myślę, że to istotne; może to jest jakaś forma zemsty? 7 lat temu pamiętam jak przysięgał, że nigdy mi czegoś takiego nie zrobi, żebym nie musiała czegoś takiego przeżywać. Pandemia - razem a jednak osobno. Frustracja narastała, irytacja, brak możliwości wyjścia z domu, wyjazdu, dzieci w kółko na głowie, już nawet 5 godzin z przedszkola nie można było skorzystać. Sprzedaż mieszkań, zmiany pracy, naprawdę ciężkie były te ostatnie lata. Masę rzeczy załatwiliśmy, ale związek spadł na ostatnie miejsce. Wracając do meritum - nie wiem dokładnie ile to trwało, do czego dokładnie doszło. Wolałabym znać najgorszą prawdę, niż te domysły które mnie nie opuszczają. Bardzo mi z tym wszystkim źle. Jestem od męża 10 lat młodsza, miałam zawsze naprawdę spore potrzeby, dziwie się ze poszedł szukać tego poza domem, gdy naprawdę zawsze miał to ode mnie. Bliskości tez nie było, jak się tłumaczył - mówił ze tego mu bardzo brakowało, uczucia i zainteresowania swoja osoba, chciał żeby ktoś się nim zainteresował. Podkreślam, ze mi tez tego brakowało, nie było tak ze on mnie obdarzał uczuciem a ja tego nie odwzajemniałam. Zniknęło to z obu stron. Nie wiem co robić. On jest wściekły, jak mu grzebie po telefonie, mówi ze naruszam jego prywatność i nie mam prawa. A ja po prostu chcę wiedzieć, czy jest sens się starać i zaufać. Wiem ze pisze z nią, usunął już 2 komunikatory które znalazłam, zaraz pewnie założy 3-ci i tak się Beda kontaktować. Wydawało mi się, ze jeśli jestem w stanie wybaczyć zdradę, to on powinien tez cos od siebie dać - całkowicie urwać kontakt z ta kobietą, postarać się a nie tylko mówić. On mówi, ze przez tyle lat mu nie dawałam tego, czego potrzebował wiec teraz nie mam prawa oczekiwać ze on w 1 dzień zostawi kogoś kto mu dawał szczęście. Zasypia przy mnie i to ma mi dać spokój. Jeśli mi się nie podoba, to on mnie nie trzyma. Chciałabym się unieść dumą i wyprowadzić się z dziećmi, ale naprawdę go kocham, nie potrafię przekreślić tylu wspólnych lat. Jednego dnia nienawidzę go za to co mi zrobił, czuję się zdruzgotana. Kolejnego dnia kompletnie sparaliżowana - nie wyobrażam sobie życia bez niego. Zawsze myślałam, że zdrada = koniec związku. Taka też była moja pierwsza reakcja. Gdy emocje opadły, doszłam do wniosku że bardziej będzie bolało rozpoczynanie nowego życia z takim bagażem, bez męża, niż wybaczenie zdrady. Najgorsze jest to, że on nie czuje się winny, nie przeprasza, mówi że zrobił to i już, że sama go do tego zmusiłam. "Było minęło, albo to akceptujesz, albo odchodzisz. Nie będę się tłumaczył i o tym rozmawiał, męczy mnie to." Byłam u psychologa, pani jednak proponowała, żebyśmy skorzystali z terapii dla par. Szczerze - boję się, że usłyszę tam coś, czego nie chcę. Usłyszę, że on nie chce już tego naprawiać i sklejać, a w tym momencie mam jeszcze jakieś nadzieje. Proszę doradźcie, co mam robić, jak pokierować swoje życie. Czy dać sobie czas? Jemu? Mam przestać grzebać i sprawdzać, czekać aż będzie znów w 100% mój? Zaufać? Czy widząc jego podejście przekreślić to i zacząć sama od nowa? Bardzo proszę o jakąś radę bardziej doświadczone osoby. Kiedy to przestanie boleć? Jak nauczyć się z tym żyć? Co robić?