Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
belzebub
DzieciakSalut
Forgotten
@hurricane katias mrokze naniby1 nero38 parasol
pyra qbazag rru1 st-krzy szalona20122012 zagubiona25| whiteangel | 20. Kwiecień |
| grzegorz28 | 20. Kwiecień |
| Starbuck | 20. Kwiecień |
| oszustka | 20. Kwiecień |
| rafex | 20. Kwiecień |
heniek | 00:10:00 |
|
Koralina | 00:13:03 |
|
bardzo smutny | 00:25:02 |
|
@
admin | 00:39:58 |
|
mela_a | 00:42:43 |
Świat mi się zawalił... Dokładnie miesiąc i dwa dni temu dowiedziałam się, że mój idealny związek nie jest idealny, nie wiem nawet czy był związkiem...
Założyłam tutaj konto bo muszę to w końcu wykrzyczeć, choćby tylko przy użyciu liter...
Mam 37 lat. Nie mam dzieci. Ponad 10 lat jestem po rozwodzie. Moje małżeństwo trwało nieco ponad rok. Jedna wielka pomyłka. Po rozwodzie długo, bo ponad 4 lata byłam sama, nie chciałam się z nikim wiązać bo za bardzo byłam zraniona. Kiedy zaleczyłam rany byłam w sumie w trzech związkach. Trzeci (trwający obecnie) wydawał mi się spełnieniem wszystkich marzeń i oczekiwań jakie można mieć w stosunku do partnera... Poznaliśmy się przez internet 13.10.2018 roku. Mieszkamy od siebie jakieś 30 km i na początku znajomości on przyjeżdżał do mnie, ponieważ po rozwodzie mieszkał z dziećmi (obecnie syn lat 11, córka lat 18). Spotykaliśmy się głównie w weekendy, czasami w tygodniu. Gdy już poznałam jego dzieci zostawałam na całe weekendy. Tak naprawdę to przez koronawirusa i możliwość pracy zdalnej w kwietniu zamieszkałam u niego. Byłam szczęśliwa. Choć ostatni czas był dla mnie bardzo ciężki (sprawy rodzinne). 19.06.2020 coś mnie natchnęło... Nie miałam wcześniej żadnych podejrzeń, że coś jest nie tak, że może ma kogoś. Przejrzałam jego telefon. Osłupiałam. Musiałam iść się napić bo na trzeźwo nie dałam rady tego przeczytać. Ponieważ zarchiwizowane wiadomości do 3 pań przypominały powieść Prusa skopiowałam je sobie i przesłałam na telefon. I zaczęłam czytać... Serce pękło mi na milion kawałków i na każde wspomnienie każdy z tego miliona pęka na kolejny milion... Okazało się ze niecałe 3 miesiące po tym jak się poznaliśmy on poznał inną dziewczynę... młodszą ode mnie o 6 lat, od niego o 12 lat... z dużym biustem... Ponad rok żyłam w trójkącie bez mojej wiedzy a tym bardziej zgody... Z przeczytanych wiadomości jasno wynika, że był nią zafascynowany, i pewnie też zakochany... Nasza relacja była zdecydowanie bardziej chłodna, chociaż jeżeli chodzi o sex to było szaleństwo, nigdy wcześniej z nikim nie przeżyłam tyle rozkoszy... Bardzo często mawiał "po co jeść na mieście skoro w domu takie smakołyki". Widocznie do końca nie zaspakajałam jego apetytu... Boże... jest mi tak ciężko... Nie wiem co robić, czy wybaczyć i poukładać to na nowo? Wiem, że to zabrzmi okrutnie ale jestem jakoś (nie tyle zrozumieć, ile sobie wyobrazić), że np. po 15 latach małżeństwa zdarzy się romans, zdrada bo ludzie zaczynają żyć obok siebie, ale po 3 miesiącach??? Przecież początek związku jest najpiękniejszy, ludzie się poznają, odkrywają, są sobą zauroczeni, świata poza sobą nie widzą... Ja tak właśnie miałam ale wychodzi na to, że tylko ja...
Moje całe dzieciństwo upłynęło mi w cieniu zdrady jakiej dopuściła się moja mama. Ojciec niby wybaczył ale się rozpił. Małżeństwo rodziców przetrwało 35 lat ale pod znakiem awantur, które koniec końców kończyły się na wypominaniu tego co się stało lata wcześniej. Dlatego zawsze mówiłam, że wybaczyć można wszystko ale nie zdradę. Zdrada kończy definitywnie wszystko. We wszystkich poprzednich związkach (łącznie z małżeństwem) byłam zdradzana, z taką różnicą że dowiadywałam sie już po rozstaniu, bolało ale nie tak...
Jak mało muszę dla niego znaczyć skoro zrobił mi coś takiego?
Najgorsze jest to, że nie wyobrażam sobie życia bez niego...
Chore to, prawda?
Jaki był powód rozwodu po takim czasie?
A może inaczej; jaki był powód zawarcia małżeństwa?
Czy po rozstaniu cokolwiek zrobiłaś aby nie powielać błędów z przeszłości?
Wygląda na to, że nie wyciągasz wniosków.
Dom, często mimo, że rodzina pozornie pełna jest toksycznym domem, w którym nie miałaś prawa dostrzec prawidłowych wzorców.
Warto się zastanowić czy nie masz syndromu DDD?
Ale szukaj dobrej strony. Masz pewność że to jest śmieć.
Potraktował Cię jak kolejne auto w garażu. Takie na niedzielne wypady.
Skończ tą relację, odszukaj tą kobietę , odkryj karty, nie miej litości.
Głowa do góry. Nie wart był Ciebie.
Nie stawiam tu żadnych diagnoz bo to zbyt skomplikowany proces ale wspominasz, ze to nie pierwszy partner zdradzający, zdrada matki odcisnęła piętno na Twoim dzieciństwie / całym życiu to dostateczny powód by szukać głębiej i najlepiej ze specjalista terapeuta.
Teraz było zupełnie inaczej, ze wszystkim, czułam, że w końcu znalazałm prawdziwą miłość...
Czy uważasz, że syndrom DDA wpływa na to, że wybieram podświadomie partnerów, którzy mnie krzywdzą?
Komentarz doklejony:
Antek84 odnalazłam ta dziewczynę. Wiem, że od marca już się nie spotykają... Tylko nie wiem czy to była jego decyzja czy jej. Z wiadomości wynikało, że ona nie chciała oficjalnej relacji, bo on jest dużo starszy i po rozwodzie a ona taka pobożna i niewinna... Myślałam o tym, żeby ją uświadomić z kim się zadawała ale z drugiej strony po co i ona ma cierpieć?
Wiesz, że nawet nie przeprosił?
Nie mówiąc o proszeniu o wybaczenie czy obietnice poprawy...
Nie umiem tego zakończyć
Jestem teraz zbyt słaba
Komentarz doklejony:
Dirty kiedyś pewna stara Hinduska, która widziała mnie pierwszy raz w życiu powiedziała, że mam aurę osoby, którą można krzywdzić... Nie wierzę w takie bzdury ale w takich właśnie momentach przypominam sobie jej słowa...
Czyli jestem skazana na nieszczęśliwą miłość?
Tak ale uważam , a właściwie to potwierdzasz, ze zarówno dda jak i zdrada matki to dość możliwy powód dlaczego wchodzisz w relacje, w których próbujesz naprawiać innych...
Naprawiałas zarówno matkę jak i pijącego ojca. W tych relacjach miłością było zajmowanie się nimi. Nie było miejsca na Ciebie.
Opis pierwszego małżeństwa to kalka tej relacji.
Ta relacja, która tracisz pozornie wydała Ci się inna ale podświadomie wybrałaś ponownie zaburzona osobę (jak pisałaś zdrada w 3 mc relacji to niezbyt normalne jeśli kiedykolwiek słowo normalne jest adekwatne).
Czucie osób Dda - to często świat iluzji, który tworzymy, zasłaniając się racjonalnością ale malujemy, kreujemy... bo przecież to świat marzeń, którego nie było... złapanie pana Boga za nogi, nagroda... wtedy umysł zaczyna koloryzować, nie dostrzegać pewnych rzeczy - konfrontacja z rzeczywistością wymagała by reakcji, a reakcja mogłaby być utrata iluzji .. jednak sięgnęłas po telefon - podświadomość dawała Ci znaki które mocno odsuwalaś od siebie.
Także choćby po tym wnioskuje, ze nie było bajkowo ale ścierają się dwie osoby w Tobie - ta racjonalne widząca, ale jest dominowana przez zgubione dziecko, które chce wierzyć w świat, rodzine marzenia.
Co do skazania - jesteś skazana na prace długą prace nad sobą by moc być szczęśliwą, ale nie w świecie dziecka ale w świecie dorosłej osoby... to dziecko które chronisz ma prawo być szczęśliwe ale będzie wtedy, gdy przepracuje idealizacje... traumę ... wierzę, że jeszcze doświadczy miłości choć nie będzie to miłość od kogoś innego dorosłego, która zastąpi w braki miłości matki i ojca ... takiej miłości w relacjach dorosłych nie powinno być ... to ta straszna idealizacja dda
Cytat
W zasadzie DDA i DDD objawiają się w ten sam sposób. To i to wynika z deficytów dzieciństwa.
Ludziom z takimi deficytami ciężko zbudować głęboką, trwałą relację. Często sami ją niszczą nawet nieświadomie. Jedyną, którą znają to ta z domu rodzinnego. Mają te schematy głęboko wdrukowane.
Oczywiście podświadomie mogą wybierać to co znają z domu bo pozornie wydaje się im to bezpieczne, dlatego, że znane.
Tacy ludzie jednak najbardziej krzywdzÄ… siÄ™ sami.
Żeby nie było, że to jedyna słuszna droga poszukiwań, ale myślę, że warto podjąć kroki aby to zweryfikować.
Cytat
Nikt na nic nigdy nie jest skazany. Tylko trzeba przełamać barierę lęku przed spojrzeniem głęboko w siebie i uporać się z własnymi ułomnościami.
Za swoje życie odpowiedzialna jesteś tylko i wyłącznie Ty sama.
Twoje szczęście zależy tylko od Ciebie, nikogo więcej. To Twoje wybory będą determinować, w którym miejscu będziesz za jakiś czas.
Jestem emocjonalną kaleką, która w jednej dziedzinie jest mistrzynią: w oszukiwaniu siebie samej...
Siedzę teraz w pracy i ryczę jak bóbr.
Nie wiem jak zacząć układać wszystko od nowa.
Tyle razy już próbowałam.
Wiem, że ciągłym myśleniem i analizowaniem niszczę siebie, a może właśnie o to chodzi?
Zacznij od prześwietlenia własnego życia. Tym razem jednak bez oszukiwania samej siebie.
Umów się na wizytę do jakiegoś terapeuty.
Nie pchaj się w żadne związki z najbliższym czasie mimo, że głód emocjonalny będzie ogromny.
Analiza nie jest niczym złym. Wręcz przeciwnie. Czytaj, szukaj, analizuj, dokopuj się do tego czego jeszcze nie wiesz o sobie.
Wszystkie argumenty (te moje i od Was) jednoznacznie wskazują na to, żebym brał nogi zapas i uciekała od tej chorej relacji. Ale serce aż się rwie żeby wybiła 16:00 i żebym mogła zjeść z nim obiad...
Boże dodaj mi siły, wyłącz serce, włącz mózg i instynkt samozachowawczy...
Wychodzi na to ze na szczęście w wieku 37 lat przejrzałas na oczy.. ale to jeszcze nic nie znaczy jeśli nie poprzesz solidna praca z terapeuta.
Piszesz, ze tyle razy na nowo próbowałaś - ale mam wrażenie ze ciagle próbowałaś tego samego - terapia jest potrzebna by zmienić schemat postępowania, nie wyłącznie zdobyć obraz siebie (to jej jeden z pierwszych etapów).
Czy Ty przypadkiem nie jesteÅ› terapeutÄ…?
Mam wrażenie że czytasz mnie jak otwartą księgę
i to wacale nie jest przyjemna lektura...
Komentarz doklejony:
A tak woli jeszcze myślenia i analizowania siebie do zdarcia, to bardzo częsta cecha osób dda tyle, ze trafnie pokazuje jak bardzo sama świadomość nie prowadzi do wyjścia to niestety zbyt mało szczególnie w świecie, w którym żyją dwie osoby ta pragnąca rodzicielskiej miłości mała osoba i dorosła racjonalna - często nawet zbyt dzielna jak na jedna osobę.
Wspomniałam wcześniej, że jestem mistrzynią w oszukiwaniu siebie, i tym razem tez tak było. W opisie historii też skłamałam. Napisałam: "Nie miałam wcześniej żadnych podejrzeń, że coś jest nie tak, że może ma kogoś". W tamtym roku, gdy mój dziadek zachorował i 4 noce siedziałam przy jego łóżku w szpitalu, dostałam o godz 1:40 na whatsAppie podziękowanie za cudowny wieczór, byłby jeszcze cudowniejszy gdyby nie chodząca antykoncepcja (syn), który pokrzyżował szyki. Widziałam, że to nie do mnie. On głupio twierdził, że to taka fantazja, że byłam z nim... wyparłam to. Tak bardzo, że nawet tu na forum, gdzie jestem anonimowa nie umiałam o tym napisać...
Chce być w końcu dorosła, racjonalna, chce umieć się zaopiekować sama sobą, swoimi emocjami. Nie chcę dłużej żyć w kłamstwie. Ale tez nie chcę z tym zostać sama.
Dlaczego nie może być prościej? dlaczego ludzie sobie to robią? dlaczego krzywdzą drugiego do żywego? Dlaczego?
Komentarz doklejony:
Próbuję co chwila sama siebie pocieszać, że inni maja gorzej, że rozpadają się szczęśliwe małżeństwa z dziećmi, że ludzie zmagają się ze śmiertelnymi, nieuleczalnymi chorobami, że na świecie panuje głód, ludzie nie maja dostępu do wody, że zabija się za dolara... ale to nie działa... nie pociesza, nie koi...
Cytat
a za chwilkÄ™:
Cytat
Rozumiesz już?
Szarpiesz się od lewa do prawa. Nie masz prawa nic zrozumieć w tak krótkim czasie;
Możesz co najwyżej otwierać oczy na pewne sprawy;
Masz niepowtarzalną okazję zmienić swoje życie o 180 stopni;
Co z tym zrobisz Twoja sprawa;
Twoje kłamstwa są typowe dla zaburzeń o podłożu psychologicznym;
Taki mechanizm obronny;
Nas tutaj jednak nie oszukasz; ludzie za dużo przeszli; za dużo czasu poświęcili na rozwój, wzrost;
Nawet jeśli Ci się uda to będzie to chwilowe;
Bo to bezpieczniejsze z tego powodu, ze znane.
Ale to co jest fajne i daje nadzieje to fakt, ze jest w stanie nauczyc sie uczenia na wlasnych bledach 😁
Mysle, ze jak najszybciej powinnas skorzystac z pomocy terapeuty. Bedzie Ci wowczas duzo latwiej wszystko poukladac (chox i tak moze bolec jak cholera).
Nie bede sie rozpisywac na temat twojego dziecinstwa i jak ono Cie uksztaltowalo. Poprostu nie mam o tym pojecia.
Mi zarzucano to ze skoro miedzy moimi rodzicami jest zle to automatycznie ja nie potrafie stworzyc normalnego zwiazku. Ile ludzi tyle opini.
Wiem jedno, w sytuacji ktora Cie spotkala jedynym wyjsciem jest odciecie , bolesne odciecie. Pozniej z kazdym tygodniem, miesiacem bedzie lzej.
Uspokuj umysl, badz szczesliwa ze soba a pozniej na nowo ukladaj zycie.
Ps: sorry za brak polskich znakow, na tym sprzecie ich nie mam.
Lęk ...
Lęk innych... nie ma znaczenia to tylko mechanizm w którym próbujemy obudzić tą dorosłą Anię by wzięła się w garść, by nie była już mała.. inaczej nazywamy to racjonalnością ale w dda to okrutna forma stawania się dorosłym.. takim na przekór nie dająca możliwości rozpaczy choć zgadłbym, że rozpacz jest właściwie drugim ja.. ?
Pocieszenie...? każdy z nas doświadcza cierpienia, gniewu, złości i mamy do tego prawo nawet jeśli ktoś cierpi bardziej...
Ania wiesz o czym piszę .. masz prawo do tego bólu...
jednak gdy będziesz wyła z bólu za długo
jest czas na płakanie, jest czas na gniew... ale przychodzi czas na pójście dalej... czasem te czasy się przenikają... nie ma w tym nic złego byle z grubsza wiedzieć do jakiego miejsca zmierzasz i zapewnić sobie opiekę - tak na wszelki wypadek, zadbać o siebie - takie novum...
To prawda, w związkach zawsze byłam tą od naprawiania mino, że sama jestem popsuta, chciałam uzdrawiać mimo, że sama jestem chora. Rola ofiary chyba bardzo mi odpowiada. Dacie wiarę, że tylko w pierwszym związku (który zakończył się rozwodem) usłyszałam, że ktoś mnie kocha? I faktycznie, w dzieciństwie nie słyszałam tego od rodziców i przeżyłam jakoś, teraz też JAKOŚ żyję bez tego wyznania... Tak jestem głodna miłości, że sama ją sobie wyobrażam i wierzę w ta iluzję... Może sama nie potrafię kochać, tylko niezdrowo się przywiązywać, uzależniać...
Komentarz doklejony:
Nie miałam pojęcia, że jestem aż tak zaburzona...
Komentarz doklejony:
Moja samoocena nigdy nie była zbyt wysoka, a teraz jest gdzieś na poziomie krawężnika, a może nawet rynsztoku. Nie wiem kim jestem. Dzięki Wam wiem, że muszę poszukać siebie, prawdziwej siebie. Długa podróż przede mną
Tylko różnica taka, że jej chyba nigdy nie będzie stać na ściągnięcie maski.
Rola ofiary jest bardzo wygodna. Do tego często podświadomie otaczamy się ludźmi, którzy nas dodatkowo umacniają w tej roli, niektórzy nawet wpychają głębiej. Lubimy być głaskani po główce a nie krytykowani.
Nie zmarnuj tego potencjału jaki w sobie odkryłaś.
Komentarz doklejony:
Cytat
Ona po prostu nie mogła być wysoka bo niby z czego miała się wziąć?
Z tym słyszeniem o kochaniu to jedno, a drugie byś to poczuła. Byś czuła się kochana - w tym świecie dda czasami trudno odnaleźć to ukojenie miłością bo szuka się miłości rodzica, a nie partnera - to trochę inna relacja i wielokrotnie zapewne będzie wracała w pracy z terapeutą.
Nie wiem czy słowo zaburzona to nie za ostre - jesteś poraniona i niestety idziesz tym schematem dalej, zaprogramowana by dawać się ranić dalej bo w końcu gdy nie widzisz siebie to jak inni maja zobaczyć Ciebie? W końcu jesteś dla nich ... zawsze zrozumiesz, naprawisz, utulisz nawet gdy zranią .. a gdzie Ty?
Spokojnie z ta samooceną - nie ma co się ciskać i dołować - to rany i schematy, a nie to kim jesteś. Gdybys trafiała na ludzi, którzy są sami poprawnie skonstruowani pewnie pomogli by wyjść Tobie z tego - a tak układanka była ciagle podobna.
Doświadczenie dda to tez pozytywne (choć dziwnie to brzmi) cechy które z tej zbytniej odpowiedzialności dziecka zostają na całe życie. Mimo ogromnych ran, których doświadczyłaś wychodzisz z tego (możesz wyjść poprzez prace) wzmocniona i silna, kochająca sama siebie.
Usilnie probujesz wpasowac sie w role bezsilnej ofiary. Nie tedy droga.
To, ze skrzywdzono Cie w dziecinstwie w zadnej mierze nie jest Twoja wina. Ale to, ze jako osoba dorosla nie starasz sie z tym nic robic to juz tylko i wylacznie Twoja odpowiedzialnosc. Zamien swoj "glod milosci" na pragnienie "naprawienia siebie". Gdy naprawisz siebie (nie bedzie to, ani szybkie, ani bezbolesne) dasz sobie szanse na milosc. Na niewykluczone, ze zdrowa i naprawde satysfakcjonujaca milosc.
A ze przy okazji jestes "zabijana" to coz... Uznalasb ze to "zabijanie" Ciebie to nieodlaczny koszt Twojego zycia.
Tylko, ze tak wcale nie musi byc. Masz dopiero 37 lat i przed toba jeszcze tzw. "wieksze pol". Albo rownie Cie krzywdzace jak to dotychczsowe, albo...
Wszystko w Twoich rekach (a raczej glowie).
Działaj - już trochę zaczęłaś- popytaj znajomych o
mÄ…drego terapeutÄ™.
Chyba najtrudniejsza z miłości
Nuemal kazda osobe z tu obecnych dotknelo doswiadczenie bycia czloqiekiem zdradzonym. Doswiadczenie bezsprzecznie bolesne i niszczace.
Wielu z nas zdobylo sie na odwage zawalczenia o siebie i dzis potrafimy byc ludzmi szczesliwymi POMIMO TEGO co nas spotkalo.
Bo nie mielismy wplywu na to, ze najblizsze nam osoby postanowily nas zdradzic, ale mielismy okazje zdecydowac czy chcemy cos pieknego wykuc z tej kupy zlomu jaka stalismy sie po zdradzie.
Uwierz, ze Ty tez mozesz. W tej kwestii owe wyswiechtane: "chciec to moc" jest w 100 proc. prawdziwe.
"Kupa złomu" jakże trafne określenie! Dodam od siebie, że rdzewiejąca kupa...
Bardzo pomogły mi Wasze komentarze. Naprawdę.
Czytam historie innych osób (chyba ku pokrzepieniu) i przeraża mnie ogrom ludzkich tragedii, które w większości są następstwem decyzji najbliższych osób.
Komentarz doklejony:
Jak to określił Poczciwy, szarpie się od prawa do lewa.
Wiem, że muszę coś zrobić ze swoim życiem, ze sobą.
Ale nie dziÅ›.
Nie mam siły.
Cytat
Nie mam siły.
Nie musi to być dzisiaj, nie spiesz się z tym, ale też nie pogrążaj się w swoim bólu.
Na każdego kto zawalczy o siebie przyjdzie ten dobry czas, trzeba być tylko konsekwentnym w swoim działaniu, a nie szybkim. To będzie długi proces, ale owocny. Nie poddawaj się, a każde niepowodzenie traktuj jako naukę.
"Patience"
PotrzebujÄ™ jej dla samej siebie, dla swojego serca i emocji...
Mój hymn
Komentarz doklejony:
"Dopóki mężczyzna nie odnajdzie samego siebie, zniszczy każdą kobietę na swojej drodze"
Właśnie taką prawdę objawioną przeczytałam.
Tylko chyba tyczy się to również kobiet...
Cytat
Też uważam, że te zdanie dotyczy również kobiet
Ważne jest również aby drugą osobę zaakceptować jeśli się chce z nią być, nie próbować zmieniać, a tym bardziej nie mieć jakichś swoich wyobrażeń o drugiej osobie i swoje wydumane oczekiwania - akceptacja albo rezygnacja. Nie mówię oczywiście o drobnych zmianach czy ustępstwach, bo wiadomo, że takowe w każdym związku są. Ale "nie brać" pierwszego lepszego z myślą, że sobie go utemperuję i będzie fajnie, bo nie będzie. To też dotyczy obu płci
Cytat
To dotyczy w ogóle ludzkości.
Aby podzielić się z kimś szczęściem najpierw trzeba nauczyć się być szczęśliwym samemu ze sobą. Nie ma tutaj zbytniej filozofii. Z pustego i Salomon nie naleje...
Nie można/nie da się zbudować trwałej relacji nie mając podstaw.
Nie poznasz kogoś przez literki czy kilku rozmowach na skajpie. Wiadomo większość będzie chciało się pokazać z jak najlepszej strony nawet jakby trzeba było trochę pokoloryzować.
Zapoznaliśmy się przez internet ale po 2 dniach było spotkanie "na żywo". Równie dobrze mogliśmy poznać się w bibliotece. Miejsce nie ma nic do rzeczy, chyba...
Jak to mówią można zjeść z kimś bęczke soli i się do końca i tak nie poznać. Siebie nie znam, więc czego w sumie się spodziewam...
Komentarz doklejony:
A czy istnieje odpowiedź na pytanie, czy jak ktoś już raz zdradził to czy uczyni to po raz kolejny?
Pewnie ile historii tyle odpowiedzi, ile istnień tyle opcji, ale czy statystycznie jest to jakoś zbadane?
Komentarz doklejony:
Jeżuuu mogę cofnąć to pytanie?
Teraz widzę jak bardzo jest głupie...