Cześć! Chcę przedstawić swoją historię komuś, kto mnie nie zna.. kto nas nie zna. Wiem, że Wasze opinie nie będą oparte na jakichkolwiek emocjach, a na chłodnym oglądzie. Jesteśmy, byliśmy parą niemalże siedem lat. Od jakiś kilku miesięcy powtarzał jedno i to samo - że ja za dużo pracuję, za bardzo się na tym skupiam, że on nie jest szczęśliwy, że ma kompleksy, bo nie jest tak dobrze wykształcony jak ja, że dopiero teraz stara się to nadrobić, że nie stać go na kupno mieszkania, samochodu, że obracam się w towarzystwie bardziej zamożnych. Nie ukrywam, miałam dość jego jęczenia i nie wyprowadzałam go z błędu, tylko jedyne co mogłam powiedzieć, to żeby skończył mi zatruwać głowę i wziął się za siebie. Powtarzał to chyba przez 3-4 miesiąc. Myślałam, że to tylko takie gadanie, że mu przejdzie. Pojechał na wyjazd z pracy, tam całował się z koleżanką. Przyznał się do tego od razu następnego dnia. Był płacz, krzyk, ale powiedziałam, że wybaczę. On nie wierzył, powiedział, że po tym co mi zrobił, jest nikim i nie chce byśmy byli parą, ale nie rozstaliśmy się. Następny tydzień był, jaki był, krzyk, płacz, rozmowy. Nie mieszkamy razem. W weekend miał wyjść z kolegami, pisał ze mną w tym czasie.. ale tak naprawdę był z nią. I uprawiali seks. Przyznał się do tego po kilku dniach. Powiedział to i całą prawdę. Ona zaczęła do niego pisać dwa miesiące wcześniej, ale zbył ją, bo brzydka, bo głupia, bo kocha mnie. Na 2 tygodnie przed wyjazdem znowu zaczęła się do niego odzywać. Dziewczyna się w nim zakochała, zaczęła mu wysyłać swoje półnagie zdjęcia, prosić o spotkanie, o rozmowy, robiła mu pretensje, że nie ma dla niej czasu, chociaż on jej powtarzał, że nic nigdy z nich nie będzie i żeby się nie łudziła, ale mimo to z nią rozmawiał, bo szukał sobie - jak sam to określił - zapchajdziury, bo widział, że nas związek się sypie, a sam nie był dla mnie wystarczający. Gdyby nie miał co robić, pojawiałaby się ona, bo zrobiłaby wszystko na jego skinienie. Wtedy, kiedy miał być z kolegami, spotkał się z nią, bo zaproponowała, a on nie chciał siedzieć sam w domu i ciągle myśleć, jak zepsuł 7 lat naszego związku. Poszli w miejsce, w które nigdy by mnie nie zabrał, bo uważa je za obskurne i niewarte zabrania kobiety, potem do niej, wypili trzy wina i było mu obojętne, co się stanie, a to co się stało.. dotarło do niego po fakcie (jak to zazwyczaj bywa). Przyznał się do wszystkiego sam i nie chciał ze mną być, bo uważa, że nie zasługuje na taką kobietę jak ja.. Opowiedział mi wszystko, że ona ani przez chwilę nie była mną, że nigdy by się mną nie stała, że tego nie planował i że nie miał wobec niej jakichkolwiek zamiarów; uczucie silniejsze koniec końców nie rozstaliśmy się, spotykamy się, rozmawiamy, płaczemy, staramy się żyć.. ale ten temat wraca codziennie. Chcę wybaczyć, ale nie potrafię. Z przyjaciółmi nie ma co o tym rozmawiać.. jego, gdy się dowiedzieli, powiedzieli mu, że jest skończonym idiotą, że to zrobił, a moi, że jestem idiotką, że próbuję wybaczyć, bo "skoro zrobił to raz, to zrobi raz następny". Chcę poznać opinię, kogoś kto nas nie zna, ot. Nakreślając tło poza historią właściwą: przez 7 lat nie zawiódł mnie ani razu. Nigdy nie dał mi powodu do zazdrości, do obaw, powodu, bym miała jakiekolwiek wątpliwości. To ja, po roku związku go zostawiłam, by spotykać się z jednym, drugim, trzecim (oczywiście nic poważnego z tego nie było, z nimi się tylko całowałam), bo uważałam, że jestem młoda i mi się należy. On wybaczył i zaufał. To ja zawsze przedkładałam pracę, naukę, siebie nad niego i jego potrzeby. Niestety, nie jest to branie winy na siebie, bo on wie, że to, co się stało jest tylko i wyłącznie jego winą, ale za kryzys jesteśmy odpowiedzialni oboje, a w zasadzie to moje ego i ambicje. Chociaż jesteśmy młodzi (25 lat) to ostatnio praktycznie nigdzie nie wychodziliśmy, bo mi się nie chciało, bo po co? Koncerty, imprezy, spotkania ze znajomymi? eee, bez sensu, lepiej posiedzieć w domu. Wszystko musiało być po mojej myśli. Fochy, kłótnie.. idziemy z imprezy, bo lokal nie ten, towarzystwo nie takie, a on za każdym razem cierpliwie wszystko znosił i brał odpowiedzialność na siebie. Pocałunek wybaczyłam od razu, każdy ma prawo popełnić błąd. Tego, że się z nią później zobaczył, przespał i że nie potrafił powiedzieć jej od razu, że jest tania i na jeden raz, bo nie chciał scen w pracy.. jest dla mnie trudne. On się stara, walczy, pokazuje. Wie, że boję się jego wyjść z kolegami, że czasami jak palnie głupi żart, to chce mi się płakać.. on stara się wszystko naprawić, bo sam pluje sobie w brodę i nie wie, jak on do tego doprowadził. Nie mamy dzieci, wspólnego majątku. Łączyło nas tylko uczucie. Dlatego tak usilnie walczę, próbuję zrozumieć i wybaczyć. Myślicie, czy warto? Od chwili, gdy się dowiedziałam, minęły już 4 miesiące.