Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Krista martica monia30
patrycjaP
tuptus| Julia_ | 26. Kwiecień |
| inaccessible | 26. Kwiecień |
| sylwus | 26. Kwiecień |
| DoMeL | 26. Kwiecień |
| arkadius1970 | 26. Kwiecień |
Witam. Pisząc mam nadzieję, że ktoś pomoże mi podjąć właściwą decyzję. Jestem z moim partnerem około pół roku. Na początku byłam strasznie podekscytowana nim samym, jest cudowny, kulturalny, porządny, zajmujemy się tym samym - chłopak wymarzony. Jednak przeżywam od jakiegoś czasu problemy ze swoją osobowością. Zawsze należałam do osób mniej otwartych, nie potrafiłam z nikim stworzyć związku, żyłam w dziwnej nieświadomości ludzkich spraw. Mam 22 lata. W liceum byłam pół roku z chłopakiem, był również świetny ale nie potrafiłam w tym wytrwać. Byłam ślepo zapatrzona w innego mężczyznę nieosiągalnego, zajętego, starszego. On traktował mnie jako "jakąś tam opcję". Natomiast ja byłam na każde jego zawołanie. Każde. Jeszcze rok temu. (trwało to prawie 8 lat). Wracając... mam chłopaka. Myślalam, że to w koncu ten jedyny. Jednak strach przed dzieleniem swojego życia z kimś innym wziął górę. Pierwsza rozmowa pojawiła się dość szybko - halo! stop! nie spędzajmy ze sobą każdej chwili! Okej. Kolejna rozmowa po jakimś czasie - ja nie dam rady, to nie to. On jednak zaproponował poznanie mojej rodzinnej miejscowości najpierw. No i było świetnie. Wyjechałam za granicę do pracy. Tęskniłam za nim ogromnie. Przyjechał po moim powrocie. Było super. No i jak pojechał do domu, tak już nie chciałam się z nim widziec. Chłopakowi powiedziałam, że chcę odpocząc. Pisaliśmy ze sobą i tak codziennie. Jednak nie widzieliśmy się aż prawie 2 miesiące. Teraz wróciłam do miasta, w którym mieszkam i ja i on. (studia). Widzieliśmy się, było świetnie. Oczywiście był dystans, ale cały czas czułam, ze może da się to odbudowac. Po czym zrobiłam najgorszą rzecz na świecie. Byłam z przyjacielem (jedynym tutaj) na imprezie. Rock, alkohol, dużo alkoholu. Nie pamiętam drogi do domu. Pamiętam, że musiał mnie prowadzić. Stało się... wylądował u mnie w mieszkaniu. Nie był tak pijany jak ja. Pamiętam, że prosiłam go zeby poszedł do siebie. Obudziłam się wciąż pijana ( na szzęście bez niego). Później rozmawialiśmy, ten kretyn... (muszę się tak wyrazić!) był wielce załamany, że czuje się jak zabawka. Zna mojego chłopaka, miesiąc temu był z nim na piwie. Opowiadałam mu o wszystkim. Codziennie wspominalam o moim chłopaku. Wiedział, że jest nienajlepiej. Wiem, mam w tym ogromną winę. Czuję się ochydnie. Nie mogę spojrzeć na przyjaciela. Urywam z nim kontakt. Dodam, że na trzeźwo zdarzały mu się jakieś podchody ale w życiu bym go nie tknęła. Może piszę okrutnie.. ale nie mogę żyć z tą myślą. Czuję się brudna. Nienawidzę go. Uświadomiłam sobie, że kocham mojego chłopaka. On nie widzi świata poza mną. Nie wyobrażam sobie mu o tym powiedzieć. Jednak wiem, że nie zbudujemy niczego na kłamstwie. Nie należę do osób wylewających łzy, ale teraz nie mogę tego powstrzymać. Pracujemy razem z jego znajomymi. Poza nim aktualnie nie mam tutaj nikogo. Nie wiem, czy powiedzieć mu o tym, czy zachować to dla siebie. Nie wyobrażam sobie budzić się przy kimś innym. 
Przyznam się, że nie do końca chyba rozumiem co z tym Twoim chłopakiem...
Jednak pierwsze o czym pomyślałam, to że masz problem z bliskością. Jest taki termin w psychologii; Unikający bliskości. Może powinnaś rozpocząć terapię?
Ponieważ nie ma Cię, wiec nie można Ci nijak pomóc, jednak ja najpierw zanim cokolwiek zrobisz, porozmawiałabym z przyjacielem.
Szkoda że Cię nie ma, bo są tu fajni ludzie którzy mogliby Ci podsunąć jakieś rozwiązanie.
Niezależnie od wszystkiego, nie pij tak dużo na przyszłość.
Życzę Ci wszystkiego dobrego, może jakoś sprawy się poukładają.
Poza tym dziewczyna była w jakimś chorym układzie/związku, prawie pedofilskim, z dużo starszym facetem, bo jak nazwać 8 letni związek 22 letniej dziewczyny?!!
Coś takiego wypacza i rodzi problemy na przyszłość, można sobie nawet z tego sprawy nie zdawać.