Wciśnięty w obcy świat klinem wbity w struktury czasu i miejsca Jak zadra przeszkadza Nie daje ruchu Obecność nie do wytrzymania Mebel trudny do wyniesienia przepełniony graciarnią zdarzeń rozsypujących się po schodach niczym kartki na wietrze To Ja, skrzypiącą szufladą komunikuje się z niesłuchającym otoczeniem Skierowany na śmietnik zdarzeń zbieram manele Przeglądam kalendarz życia Lata zlewają się w okresy, okresy wylewają się z lat Przypięte do nich zdjęcia zdradzają chwile, marzenia, zastygłe w nich myśli Przeniesiony w czasie w sekwencje chwili nie mogę się rozejrzeć Otwieram pamięć i dopisuje resztę chcę zacząć od nowa, ale przed kiedyś... wybieram zdjęcie, może tu a może od tam. Czy zmienię dziś ? Czy da się aby meblem nie spaść po schodach w dół? Na nic to! Podróż w kiedyś to ckliwa historia którą pieszczę gdy boję się jutra. A jutro to dziś a dziś było wczoraj. Szuflady pękają od zdjęć, zapchane smsami telefony rozmowy zaschnięte na łączach, mapy pełne podróży, gwiazdy marzeń leżące na ziemi Sól na poduszce Nie sposób zabrać i nie sposób zostawić Zawieszony w czasoprzestrzeni istnieję bez celu Wychodzę na zewnątrz siebie ... pustka... a za nią kolejna ... dalej i dalej ... kalejdoskop zdarzeń zatacza koło wspomnień ... już tu byłem i tu byłem... każde miejsce które pojawia się w drodze i każda stop klatka jak automat cofają mnie w czasie, czym dalej tym gorzej... wpadam w kolejny szyb ... i w ciąż ta sama twarz przegląda się z radością w moich oczach, czuję śmiech, serce jak oszalałe urywa się z ram, czekaj !!!! Nie znikaj!!!!! .... poczekaj .... nie zacieraj ..... pustka .... oszalała przestrzeń wiruje tysiącami malutkich obrazków ... nie znikaj maro moja zostań .... znika ........................... Cisza ciszaaa .... krzyczy w uszach !!!!! Pustka pełna niczego Ujawnia bezsens egzystencji Dogasa wielki żar, ognisko życia strzela ostatnimi płomieniami W ciemności tuż obok brakuje chrustu ... dorzucam ostatnią szczapę... bucha płomień piękny i szybki ... dogasa Rozglądam się... przy tlącym się pod gwiazdami palenisku zostałem sam Jeszcze ciepłe krzesła zdradzają niedawną obecność strzelają dopalone bale .... zimno przeszywa ciało ... zapada ciemność .... klepsydra od góry pusta... czas odejść Spadam po schodach meblem w dół, manele rozsypują się po klatce Zostawiam , biegnę , uciekam Nim przyjmę ostatni cios spoglądam do góry.... wesołe cytrusy żegnają czule, na parapecie kocie oczy mówią dziękuje, psia morda liże twarz .... kocham was do widzenia do kiedyś kiedyś tam kiedyś gdzieś w lepszym świecie kocham was bay.