Witam; jestem tu ponieważ sama nie wiem już co mam robić i jak postępować. Czy dawać kolejne szanse i żyć w niepewności jutra? Zacznę od początku. Poznaliśmy się na jednym z dość popularnych portali randkowych. Jakoś tak poszło że zakochaliśmy się w sobie i zostaliśmy parą. Wspólne spędzanie czasu, zainteresowania zbliżyły nas do siebie. Sądziłam że wszystko jest na dobrej drodze i spotkałam swoją bratnią duszę, kogoś kto mnie rozumie, ma podobne poczucie humoru, dystans do siebie. Jakież było zaskoczenie gdy pewnego dnia okazało się że nie skasował swojego profilu tam gdzie się poznaliśmy, a nawet się tam logował. Na moją prośbę i naciski skasował, ale w to miejsce założył kolejny. Strasznie mnie to bolało bo ja takich rzeczy nie robiłam bo uznałam że skoro jesteśmy razem to po co mi to, nie szukałam wrażeń ani dodatkowych znajomości. Po fazie flirtów internetowych przyszedł czas na rozmowy z dawnymi koleżankami, jednego razu wpadła mi w ręce jedna z rozmów, gdzie aż przecierałam oczy ze zdziwienia, że nie rozmawiali o kwiatkach na łące, a o spotkaniu na sex. Tajemnicze sms-y z głupimi uśmieszkami, nowe "koleżanki" na FB. Z początku sądziłam że to była moja chorobliwa zazdrość, ale w pewnym momencie to co zrodziło się w mojej głowie doprowadzało mnie do szaleństwa, ciągłe paranoje, domysły plus jego dziwne wybuchy złości, w których słyszałam że jestem poje**, że go ****m, że mam **** sprawiły że postanowiłam zakończyć związek. Ku mojemu zdziwieniu, po kilku dniach braku kontaktu chciała się pogodzić, gdy widział że się nie daję przyszedł z pierścionkiem, przyjęłam. Radość nie trwała długo, po miesiącu nie wytrzymałam i zakończyłam ponownie związek. Postanowiłam w tym czasie pokazać jak to jest być zranionym i wykorzystałam kontakt z jego znajomym, co nie wyszło mi na dobre, a wręcz obróciło się przeciw i zostałam posądzona o najgorsze. Zerwałam znajomości całkowicie i zaczęłam wracać do normalności. On co chwile miał nową poznaną w internecie. Niestety po miesiącu chciał odnowić kontakt, zaczęły się sms-y, wydzwanianie. I tak postanowiliśmy do siebie wrócić. Bałam się lecz zaryzykowałam. I tu mogłabym zacząć opisywać moją historię od początku, było jak w bajce i potem znowu flirty w necie. Ostatnio doszło do dość poważnej kłótni po której powiedział że skoro go ograniczam, jestem chorobliwie zazdrosna to się rozchodzimy, bo chciał mieć kobietę na której może polegać (dodam że zawsze dostawał to co chciał, zawsze pomagałam mu w problemie) i która nie będzie mu zabrać spotkań z koleżankami/koleżanką, którą poznał przede mną. Nie wiem czy to jest już moja chorobliwa zazdrość czy paranoje, nie wiem czy to wszystko ma jakikolwiek sens, jestem rozbita i paranoje doprowadzają mnie do szału. Pogodziliśmy się ale fakt że nie zrezygnował ze spotkania z koleżanką pogłębia moją niepewność, nie wiem jak mam się zachować, czy to ja jestem winna czy zachowanie mojego partnera jest nie ok. Jestem załamana nie wiem co robić :( jak to długo będzie trwało :( Mamy zamieszkać razem, ale jak na razie nic się w tym kierunku nie dzieje, mamy tylko kasę odkładać... czy to ma sens? czy w ogóle będzie dobrze, czy to tylko moje paranoje i chora zazdrość doprowadzają to wszystko do sprzeczek?