Witam. Nigdy nie zaglądałem na tego typu fora, nigdy nie sądziłem, że będę miał ku temu powodu. Jednak nie mam kogo o to zapytać, nie mam z kim o tym porozmawiać, nie chce pokazywać swojej słabości. Może przejdę do sedna. Ja i moja była już dziewczyna mamy po 20 lat. Od 2,5 lat byliśmy razem, więc przy naszym młodym wieku to całkiem sporo. Uważam, że to ważne, więc napiszę, że gdy się poznawaliśmy ona miała kogoś. Szybko go zostawiła. Twierdziła, że nikogo nie ma, więc uważałem, że jestem w porządku, że nie wcinam się nikomu. Po paru miesiącach dowiedziałem się, że ona go dopiero zostawiła, gdy poznała mnie. Nie drążyłem tematu, bo był to rozdział zamknięty. Jej sytuacja rodzinna też była dziwna. Nie znała swojego ojca bo podobno ten nigdy nie chciał jej poznać. Wychowywała ją matka i jej partner( bardzo w porządku ludzie, byli razem 15 lat, nic do nich nie mam, normalni jak każdy). W tej rodzinie to było normą. Każdy po rozwodzie, z dzieckiem z innego związku. Poza jedną ciotką, która była na prawdę normalna. Piszę, bo uważam, że to dość ważne i może mieć wpływ na dziecko( czyli moją partnerkę). Jednak myślałem sobie, że nie spotykam się z nimi, tylko z nią i miałem to gdzieś. I przez 2 lata było wszystko idealnie. Spotykaliśmy się 2-3 razy tygodniowo, u mnie, u niej, na mieście itd. Znaliśmy dobrze swoje rodziny, utrzymywaliśmy kontakt, jeździliśmy razem z moją siostrą i jej chłopakiem na wakacje, ferie itp przez 2 lata. Kłóciliśmy się, ale to chyba normalne. Nigdy nie byliśmy pokłóceni na więcej niż 2 godziny. Zawsze była mi oddana, ciągle chciała się spotykać, komplementowała mnie, cud dziewczyna. W końcu przyszedł czas studiowania. Ona bardzo chciała ze mną mieszkać. Ja miałem mieszane uczucia, ale w końcu zdecydowałem się na to. I tu zaczął się problem. Ona zachowywała się bardzo dziwnie. Zupełnie inaczej niż kiedyś. Odrzucała mnie, nie żegnała się, odwracałą ode mnie, nie chciała spędzać razem czasu. Z początku szukałem winy w sobie. Jednak po dwóch tygodniach odkryłem prawdę. Wszedłem jak zawsze na poczte, żeby sprawdzić rachunki. Okazało się, że ona zostawiła niewylogowaną swoją pocztę. I był tam mail z jej zdjęciami od dziwnej osoby. To były zdjęcia z jakiegoś ich wspólnego wyjazdu. Ona zachwycona, uśmiechnięta. Zwracali się per kochanie. Zrobiło mi się tak słabo, że myślałem, że padne. Troche nie wierzyłem, troche nie wiedziałem co robić. Data zdjęć wskazywała, że zaczęło się to jakiś miesiąc wcześniej, w środku wakacji. Nigdy bym się tego po niej nie spodziewał. Po takich staraniach z mojej i jej strony. Ona zawsze lepiła się do mnie, okazywała mi mnóstwo uczuć. Ja jej z resztą też, starałem się o nią. Najlepsze jest to, że ten gość ma po ponad 30 lat, wygląda na jakieś 37. Ma dziecko, które ma juz 10 albo 12 lat. Czy to normalne? Przecież takie coś nie ma prawa bytu. Kłótnia, płacz i wiadomo. Mieliśmy wspólne mieszkanie. Byłem załamany ale po kilku dniach i jej obietnicach, że to nic nie znaczy dla niej, że nie wie czemu to robiła zgodziłem się dać jej ostatnią szansę. Pewnie bałem się ja stracić. I było okej.... przez 3-4 tygodnie. Przyłapałem ją na rozmowie z nim. Kłamała do samego końca. Oszukiwała mnie na każdym kroku. Oszukiwała też swoich rodziców. W końcu nie wytrzymałem i powiedziałem, że z nami koniec( ona stwierdziła, że nie umie go rzucić, bo on ciągle się odzywa do niej i że razem nie będziemy już szczęśliwi przez to co mi zrobiła). Gówno prawda, jej nie chodziło o moje szczęście, tylko nie chciała się z nim rozstać. Więc ja rozstałem się z nią. Teraz mieszkamy razem. Ona rzadko tu bywa. Wraca do rodzinnego miasta( prawdopodobnie do niego, bo poznała go jeszcze tam). Co jest najlepsze, poznała go u matki w pracy, bo on jest znajomym jej matki!!!!!!!!!!!. Paranoja. Odbiło jej totalnie. Teraz jest jeszcze gorzej, bo ciągle wychodzi z mieszkania, robi mi awantury, imprezuje do rana, nie wraca. Poznała tu mnóstwo nowych ludzi. Do mnie nie pisze nawet gdy jej nie ma. Był okres kiedy to ja głupi pisałem a ona nie odpisywała. Nie odbierała. Oczywiście jak byliśmy jeszcze razem, teraz już nie pisze. Czasami tylko przychodzi się przytulać albo dogaduje mi że się z kimś spotykam, czy że wychodze. Po czym zaraz dodaje, że w sumie to mogę robić co chce. Bardzo mi na niej zależy, jednak ona się zmieniła zupełnie. Ja zacząłem imprezować, dużo pije alkoholu, ciężko skupić mi się na studiowaniu. Nie jestem szczęśliwy. Budzę się rano i nie ma już nikogo przy mnie. Te imprezy pogarszają tylko moje samopoczucie. To wszystko zdarzyło się tak nagle, że mnie paraliżuje. Wybaczyłem jej to, mimo że nigdy się tego po sobie nie spodziewałem. Ona zachowuje się tak, jakbym to ja jej coś zrobił. Doskonale mną manipuluje, bo czasami płacze, mówi coś o tym, że może w przyszłości, że mnie kocha, po czym następnego dnia znika, imprezuje, robi awantury, spotyka się z kimś. Najgorsze jest to, że mieszkamy razem. Nie wiem, co robić. Najchętniej wyrzuciłbym ją z tego mieszkania i odciął się od niej. Mogę to zrobić, bo to na mnie jest mieszkanie, ona płaci nawet mniej bo zgodziłem się jej pomóc chwilowo finansowo. Może to ja coś spieprzyłem, nie wiem. Zależy mi na niej, jednak tu jest strasznie toksycznie. Całe szczęście, że rzadko tu bywa. A, zapomniałem dodać, że ona olewa totalnie swoje studia, przestała się w ogóle uczyć. Nie wiem co robić dalej. Macie jakieś pomysły? Nie mam ochoty nawet na spotkania z innymi kobietami, szukałem czegoś na siłę, ale żadna mi nie pasuje, z wyglądu lub/i charakteru. Myśle tylko o mojej ex. Całymi dniami. Od kilku tygodni. Przepraszam, że pisałem tak chaotycznie, mogłem czegoś nie dodać, pomylić. No i się bardzo rozgadałem. Liczę na Wasze rady, bo mimo, że mam 20 lat to nie potrafię cieszyć się życiem teraz, wydaje mi się, że nie znajdę już takiej dziewczyny( jest śliczna, naprawdę), a samotność i jej zachowanie mnie dobija.