Kochani, pomóżcie mi, bo nie wiem co robić, mam prawdziwy mętlik w głowie! Z M. jestem już 6 lat. Pierwszy mój "poważny" chłopak, wielka miłość, ideał... Wiecie, dałabym sobie rękę za niego uciąć itd. Niestety, okazało się, że bardzo szybko byłabym dziewczyną bez ręki, bo już po roku naszego związku zdradził mnie po pijaku z koleżanką ze studiów. W zasadzie to przespali się ze sobą 2 razy, wszystko rozegrało się w ciągu kilku dni. Dowiedziałam się o tym parę miesięcy po fakcie. Świat mi się zawalił i myślałam, że skoro M. mnie zdradził, to nie wierzę już, że jakikolwiek facet może być wierny. Zdecydowałam jednak, że spróbuję mu wybaczyć. Obiecałam i jemu i sobie, że jeszcze choćby jeden pocałunek z inną kobietą i między nami definitywny koniec. Tłumaczyłam sobie, że żyliśmy w związku na odległość, że trochę nam się nie układało i stąd ta zdrada. Było bardzo ciężko, jednak jakoś wyszliśmy na prostą i ja nauczyłam się z tym żyć. Zamieszkaliśmy ze sobą, zaczęliśmy planować wspólną przyszłość, kilka dni po naszej czwartej rocznicy M. mi się oświadczył... Było cudownie. Miałam wrażenie, że wreszcie w życiu zaczyna mi się coś układać. Jak oczywiście możecie się domyślić, wydarzyło się coś, co zburzyło moje szczęście i poczucie bezpieczeństwa po raz kolejny. Dokładnie rok po zaręczynach M. poszedł sam na imprezę urodzinową kolegi i tam zdradził mnie z dziewczyną, która tam poznał. Seksu nie było, całowali się. Jak później wyznał mi M. chciał się z nią kochać, ale to ona powiedziała:"Stop, masz narzeczoną, nie możesz tego zrobić". Tłumaczenie? Jak zwykle to samo: "nie układało nam się ostatnio, a ona okazała mi trochę zainteresowania i była miła". Znowu nieprzespane noce, straszny ból. M. chciał ode mnie odejść, twierdził, że skoro tak postąpił, to nie wie, czy mnie kocha. A ja jak ostatnia idiotka stwierdziłam, że nie możemy przekreślać tych wspólnie spędzonych lat, naszych planów itd. Przetrwaliśmy to. Jednak teraz zaczyna się problem. Im bliżej naszego ślubu (pobieramy się(?) w czerwcu tego roku) tym bardziej ja mam ochotę rzucić ten związek w cholerę, zostawić go, zakończyć to wszystko itd. Mam wrażenie, że teraz w naszym związku to ja jestem tym słabszym ogniwem. Ciągle przechodzę fascynacje innymi mężczyznami - to jakiś kolega z pracy, to znajomy z uczelni. Myślę sobie, że gdyby tylko któryś z nich mnie zechciał, to zostawiłabym M. Zresztą pal licho tych innych mężczyzn! Ja po prostu mam coraz większe wątpliwości czy chcę z tym człowiekiem spędzić resztę życia. Przecież ja nie wierzę w to, że on dochowa mi wierności. Gdy jest przy mnie, jest ok., ale gdy go nie ma to... nie tęsknie za nim. Nie mam ochoty na seks z nim, nie chce mi się w ogóle starać o niego, nawet prezent świąteczny kupiłam tak na "odwal się". Nie wiem co robić. Boję się swojej przyszłości u boku tego człowieka. Jednak z drugiej strony boję się samotności bez niego. Poza tym, nie wiem jak moi rodzice zareagowaliby na wieść o naszym rozstaniu... To wszystko jest tak pokręcone, czytam to i nie wierzę, że jestem taką głupią, niezdecydowaną pipą. Doradźcie mi coś, proszę, bo ja już od paru tygodni zadręczam się tym wszystkim.