Chciałam opowiedzieć Wam moją historię, bo ciekawa jestem jak na to wszystko spojrzą osoby "z zewnątrz". Poznałam go w zeszłym roku w czerwcu. Zaczęliśmy się spotykać, wszystko zaczęło się fajnie układać. On po rozwodzie, ale tez po świeżo (3 miesiące przed naszym spotkaniem) zakończonym 6 miesięcznym związku. Na pierwszy spotkaniu wszystko o tym związku mi opowiedział. Spotykał się z kobietą dla której był gotowy zrobić wiele. Po 4 miesiącach spotykania sie postanowili razem zamieszkać, ale do tego musieli zamienić jej mieszkanie na większe. On poczuł się w obowiązku zorganizować pieniądze na tą zamianę. Wziął dwa kredyty (na siebie i na swoją mamę), tak, że na życie zostawało mu 500 zł. Nie wspomnę o tym, że przez te 4 miesiące zafundował jej kilka wyjazdów w Polsce i wyjazd do Egiptu. Jechał 350 km żeby kupic jej pieska za 1.500 zł. Po przekazaniu jej pieniędzy na mieszkanie czar prysł. Zaproponowała mu żeby się do niej wprowadził, ale sam, bez syna (syn mieszka z nim, nie został z matką).Pani doszła do wniosku, ze to co jest miedzy nimi to nie jest to co powinna być i delikatnie pisząc kopnęła go w d....pozostawiając bez środków do życia.Pieniędzy mu nie oddała. Potem pojawiłam się ja. Spędzaliśmy ze sobą bardzo dużo czasu, spotykaliśmy się codziennie, spacery i miło spędzony czas. Po pierwszy 3 miesiacach stało się coś dziwnego, bez żadnych wcześniejszych sygnałów on przestał się ze mną kontaktować. Nie odbierał mojego telefonu, nie odpisywał na sms-y. Nie bardzo wiedziałam co mam z tym zrobić. Przypomniałam sobie jak mówił mi, że po rozstaniu z tamta kobietą spędził dwa tygodnie w łóżku i obojętne mu było co się z nim stanie. Dla mnie były to przykładowe objawy depresji. Umówiłam się na wizytę do psychologa żeby porozmawiać jak mogę mu pomóc.Nie chciałam go wtedy zostawić, bo uważałam, że to było by z mojej stronie nieuczciwe. Po tym wszystkim co przeżył przez tamtą kobietę bałam się, żebym ja nie zrobiła mu krzywdy, bardzo się o to bałam, bo nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Po tygodniu czasu, gdzie wysyłałam do niego sms-y, że jestem z nim, że wszystko będzie dobrze odpisał. Spotkaliśmy się na poważną rozmowę. Bardzo mi dziękował, że go nie zostawiłam, że byłam z nim w tych cięzkich dla niego chwilach. Na moje pytanie co się działo, powiedział, ze naszła go duża wątpliwość czy nasz związek ma szansę na przyszłość, ale teraz wie, że tak jest. Taka sytuacja powtórzyła się jeszcze 2-3 razy, później powiedział mi, że za każdym razem jak odzywała się do niego tamta kobieta on zamykał się w sobie, bo nie wiedział czego on właściwie chce. Powiedziałam mu, że ja nie chcę żyć w trójkącie, bo cały czas ona jest gdzieś między nami. Ale on za każdym razem zapewniał, że już wie, że chce być ze mną, bo mnie kocha. Tym razem to ja fundowałam mu wyjazdy nad morze, nad jezioro po to żeby mógł "normalnie" żyć. To ja namówiłam go żeby na drodze prawnej upomniał się o pieniadze, które dał jej na zamianę mieszkania. To ja wywalczyłam, że zaczęła mu spłacać po 1.500 zł/miesięcznie. W styczniu jak zwykle niespodziewanie przysłał mi sms-a, ze on nie wierzy sam sobie i nie możemy razem być. Na nic się zdały moje próby wyjaśnienia co się właściwie stało. Bardzo bolało, tym bardziej, że nie wiedziałam co sie takiego mogło stać, że nagle podjął decyzję o rozejściu. Kilka razy próbowałam nawiązać z nim kontakt, ale zbywał mnie. Dałam spokój. Po czterech miesiącach odezwał się do mnie, spotkaliśmy się. Chciał żebym dała mu kolejną szansę, bo dopiero jak mnie stracił zrozumiał, że było mu ze mną dobrze. Bałam się, bo jeszcze pamietałam jak bardzo mnie to wszystko bolało, tym bardziej, że przyznał się, że dzień przed napisaniem do mnie o rozstaniu spotkał się z tamtą kobietą, bo chciała żeby oddał jej jakies karty. Znowu ONA.... Nie chciałam żeby traktował mnie jak koło zapasowe, nie uda mu się z nią to wtedy ma mnie.... Wszystko było za tym żeby do niego nie wracać, ale ja chciałam dać mu jeszcze jedna szansę, bo bałam się że za parę lat mogę żałować, że tego nie zrobiłam. Chciałam mieć 100% pewności, że z tego związku nic nie będzie. Spróbowałam... znowu zaczęły się piękne chwile, pełne ciepła, uczucia i poczucia, ze jest przy mnie ktoś komu na mnie zależy. Dodam, że nie finansowałam już wyjazdów, a jak gdzieś jechaliśmy to płaciliśmy po połowie.Powoli zaczęliśmy rozglądać się za mieszkaniem żeby wspólnie zamieszkać. Z tego fakt bardzo cieszył się jego syn, bo byłam jedyną osobą z którą on rozmawiał na wszystkie tematy i super się dogadywaliśmy. Nie było żadnych przeszkód abysmy razem zamieszkali. Dwa dni przed moimi urodzinami na skutek niedogadania doszło między nami do drobnego nieporozumienia. Na skutek tego nie odzywał się do mnie przez dwa dni. To znowu ja wyciągnęłam do niego rękę i zaproponowałam spotkanie w celu wyjaśnienia tego nieporozumienia. W miedzy czasie przez przypadek dowiedziałam się, ze on znowu szuka kontaktu z tamtą kobietą. Wiedziałam, że rozmawiają ze sobą na Facebooku. On chodził bardzo szczęsliwy, bardzo często żartował śmiał się, wygłupiał się jak nigdy. Mówił, że chodzi późno spać, bo nie może usnąć, a ja cały czas myślałam o tym, ze wieczorem wychodzę od niego a on natychmiast zaczyna z nią pisać. I tak było. My spedzaliśmy mile czas, zaprosił mnie do siebie na obiad, kupił sok jaki lubię, cukierki bo takie lubię a za moimi plecami pisał do niej. W dniu moich imienin otrzymałam mailem print screena ich rozmów z Facebooka.Dowiedziałam się z tej rozmowy, że on teraz jest sam, że zalezy mu na tym żeby ona była szczęsliwa,na jej pytanie czy ją kochał odpowiedział, że zycie by za nią oddał, że tylko ja kocha, bo w zyciu kocha się tylko raz, że bardzo często wspomina wspólnie spędzone chwile, bo pamięta jaki był wtedy szczęsliwy.Na jej pytanie "jak tam Twoja miłość?" odpisał, że "kiedyś miał"... Ona wysyłała mu swoje zdjęcia i pisała, że schudła, że smaruje się różnymi olejkami itd.On jej pisał, że pięknie wygląda ( mnie jakoś nigdy czegoś takiego nie powiedział, to chyb nie wyglądałam pięknie...:(Zaproponowała, że jak będą się kiedyś czuli samotnie to może pójdą razem do kina? I nagle poczuli się samotnie, bo zaczeli się do tego kina umawiać...Przeczytałam to wszystko i nagle pojawiło mi się pytanie "Co ja w tym wszystkim robię??????" Czytałam tą rozmowę i się zastanawiałam co dalej? Udać, ze o niczym nie wiem i zobaczyć co przyniesie czas? Ale co to za zycie? Czy w życiu chodziło mi o cos takiego? Postanowiłam mu o wszystkim powiedzieć. Jak do niego przyszłam w drzwiach mnie przywitał i powiedział, ze ugotował dla mnie obiad. Patrzyłam na niego i nie wierzyłam, że człowiek dla którego prawdomówność była najważniejszą cechą może być taki obłudny. Powiedziałam mu wszystko, nie spodziewał się tego. Powiedział tylko, ze nie chciał się z nią spotkać. Na pozostałe argumenty już nic nie odpowiedział, bo co miał mówić. Dałam mu ostatnią szansę, powiedziałam, ze przy mnie ma do niej napisać, ze to co było między nimi to historia i on nie chce już do tego wracać. Po dłuższej chwili powiedział, że nie napisze tego. Wstałam i wyszłam, tak zakończyła się nasza znajomość, bo chyba nie można tego nazwać związkiem. Jedyne czego nie rozumiem w tym wszystkim to to jak można tak kochac kobietę, która zrobiła jemu i jego rodzinie tyle krzywdy. Jego syn jak sie dowiedział o tym,że on się znowu z nią kontaktuje powiedział, że postawi mu warunek, albo on albo ona. Jeżeli wybierze ją, to on się wyprowadza. A ja?....Ja mam 100% pewności, że jedyne czego mogę żałować, to to, że do niego wróciłam. Teraz muszę dac sobie czas na powtórne poukładanie swojego zycia. Cały czas jak mantrę powtarzam sobie słowa " LEPIEJ BYC SAMEJ NIŻ Z BYLE KIM".