Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
zona Potifara | 04:41:41 |
|
bardzo smutny | 06:37:07 |
|
Kalinka93 | 07:33:25 |
|
#
poczciwy | 07:58:47 |
|
uzytkowniczka | 09:30:32 |
Hej. Od pół roku (odkąd zaczął się ten koszmar) czytam regularnie tę stronę. Wasze rady bardzo mi pomogły. Pomogliście mi rozjaśnić mętlik w pustej glowie i zacząć myśleć.
Mam 28 lat, mieszkam w UK od roku, nie mam tu rodziny i żadnych przyjaciół oprócz mojego chłopaka (D.), z którym mieszkam. Z D. jesteśmy razem od 10 lat.
Mój związek z D. był bardzo udany, nigdy się nie kłóciliśmy. Jedyny problem był taki, że teraz jesteśmy ze sobą już 10 lat (mieszkamy razem od 10 lat), ale nie ma mowy o ślubie, na co moja rodzina strasznie naciska. Ja też chciałabym ślubu, bo przez to, że nasz związek jest nieuregulowany, czuję, że moja przyszłość jest niejasna, nie mogę jej normalnie planować. Postawiłam mu nawet ultimatum r11; że albo decyzja, albo rozstanie, on na to, że jeszcze nie wie, czy chce być ze mną do końca życia. W końcu wszystko rozeszło się po kościach. Bardzo chciałabym mieć dzieci. Moja finansowa sytuacja pozwoliłaby na to.
Rok temu dostałam nową pracę w UK. Było strasznie, bariera językowa itp. Wszyscy byli dla mnie nieprzyjaźni, intrygi w pracy i szef zawsze sprośnie ze mnie żartował. W tym całym bagnie był jeden kolega, który był miły r11; C. C. wydawał się fajny, miałam wrażenie, że wreszcie poznałam osobę z tego kraju, z którą mogę mieć kontakt. Zaprzyjaźniliśmy się, było fajnie, aż do czasu kiedy ta znajomość przerodziła się w coś innego (pocałowaliśmy się). Po tym epizodzie bardzo źle się czułam, więc powiedziałam, że nie chcę więcej tego robić, ale możemy zostać kolegami. Ale to znowu się zdarzyło. Czułam się zakochana, ale rozsądek podpowiadał mi, że to bardzo zły pomysł. C. po 3 tygodniach naszej bliższej znajomości (kilka razy się całowaliśmy, po czym ja zawsze mówiłam, że zrywamy tego rodzaju kontakty, dramatyczne telefony od niego, prośba spotkania, żeby sobie wszystko wyjaśnić i znowu fizyczny kontakt na spotkaniu i tak w kółko) zerwał ze swoją dziewczyną, z którą był 10 lat (jego pierwsza dziewczyna, planowali ślub). Wyznaliśmy sobie uczucia, ja początkowo chciałam zerwać z moim chłopakiem, ale C. powiedział, żebym się porządnie zastanowiła i dał mi na decyzję parę miesięcy.
Spotykaliśmy się dość rzadko. Przez te kilka miesięcy nasze kontakty przestały być takie niewinne. Po każdym spotkaniu, mimo że czułam do niego bardzo duży pociąg fizyczny, czułam się strasznie. Po tym, jak po raz pierwszy wylądowaliśmy w łóżku, wymiotowałam; po każdym zbliżeniu byłam chora (grypa, ból brzucha, jakieś dziwne choroby skórne itp.). Nawiasem mówiąc, tylko kilka razy zdarzyło nam się uprawiać seks i był on naprawdę fatalny (z kolei z D. zawsze było super).
I tak czułam się coraz gorzej. Przez kilka miesięcy żyłam jak w amoku (zakochanie), potem nastąpiła depresja. Nieustannie myślałam o samobójstwie. Mój chłopak o niczym nie wie i nie domyśla się. Co do tego drugiego, myślałam o nim cały czas (obsesyjnie), po każdym spotkaniu (każdym) przestawałam się do niego odzywać, blokowałam jego numer i mówiłam, że to koniec. Po kilku dniach / tygodniach złe emocje topniały, czułam, że źle go potraktowałam, w końcu możemy być przyjaciółmi, no i znów spotykaliśmy się, co kończyło się jak zwykle. Cały czas dumałam nad tym, którego wybrać, ale decyzja rozstania z D. przerażała mnie. Czułam się podle i ciągle płakałam. Poszłam na chorobowe i nie wstawałam z łózka przez 2 tygodnie. Schudłam 15 kg. Trwało to pół roku. Kiedy amok (tzw. rzakochanier1;) zniknął, nie czułam się już jak na haju. Zrywałam kontakty z C., tym razem na znacznie dłużej, ale kiedy mi się polepszyło, znów spotkaliśmy się, on bardzo wzruszony, wyznania (tym razem już tylko z jego strony). Na spotkaniach znów dochodzilo do czegoś, w efekcie znów czułam się strasznie. I tak to trwało aż do niedawna, kiedy znów zerwałam kontakty i tym razem w żadnym razie nie chcę ich odnawiać! Bardzo nie chcę, mam nadzieję, że tym razem wytrwam!
Mam straszne wyrzuty sumienia i bardzo boleśnie zrozumiałam, że między mną a D. nigdy nic nie będzie takie jak dawniej, na moje własne życzenie. Ocknęłam się i zauważyłam, że pomiędzy mną a D. pojawił się dystans, że nie jesteśmy już tą samą parą, co jeszcze kilka miesięcy temu. Jeśli chodzi o C., to on bardzo chce ze mną być. Ale ja po tym całym horrorze po prostu nie mogę na niego patrzeć. Najchętniej zostałabym z D., ale czuję, że powinnam się z nim rozstać, bo nie zasłużył na taki syf.
Kiedy myślę o tym, dlaczego tak się to potoczyło z C., mogę się tłumaczyć tym, że ekstremalne warunki (problemy finansowe), samotność itp. Ale tak naprawdę chyba po prostu liczyłam w głębi duszy, że znajdę księcia, który natychmiast mi się oświadczy i będziemy żyli długo i szczęśliwie, że on będzie mnie strasznie kochał, a ja będę szczęśliwa. C. chce ze mną być, ale widzę teraz, że budowanie nowego związku będzie tak samo mozolne, a poza tym budowanie na takich podstawach raczej nie rokuje dobrze. Pewnie powiecie, że zrezygnowałam z planów co do przyszłości z C. z pragmatycznych powodów, może częściowo tak jest (chociaż finansowo stoi lepiej niż D.), po prostu po tym jak się ocknęłam zaczęłam go postrzegać jak normalnego człowieka, z wadami, a nie jak ideał. On sam po tym wszystkim też już zmienił swój stosunek do mnie, nie ma już poważnej gadki, tylko zależy mu na fizycznych kontaktach.
Najrozsądniejsze wydaje mi się rozstanie z D., olanie C. i zastanowienie się nad sobą, pójście do psychologa. Nie byłam dłużej niż tydzień singlem od 15 roku życia. Kocham D. (chociaż wiem, że ja nie rozumiem, co to znaczy kochać), lubię i potrzebuję, nie mieści mi się w głowie, że będziemy daleko od siebie. Boję się być sama. Nie mogę liczyć na moją rodzinę. Chciałabym przyznać się D., ale to chyba zły pomysł. Nie chcę, żeby on też stał się złym i nieszczęśliwym człowiekiem. Druga opcja to kontynuować ten związek, ale jeśli kiedykolwiek sprawa się wyda (co bardzo możliwe), to będzie i tak koniec, i to fatalny. Co radzicie?????
Takie wydarzenia świadczą tylko o jednym. Brak umiejętności podejmowania ważnych decyzji. Wiedziałaś jakim człowiekiem jest D. jeśli przyszłość z nim wydawała się ciężarem trzeba było podjąć dorosłą decyzję. Dostałaś szansę poznania kogoś innego (pomijam, że ta szansa nie była uczciwa, bo w tej chwili to nie jest istotne) relacje z C. znów spartoliłaś. Po miesiącach romansu i swoim zachowaniu obwiniasz go dystans (zupełnie bezpodstawnie imho). To już hipokryzja. Dziecinada jaką uprawiałaś w stosunku do D. oszukując go wiedząc równocześnie, iż nie spełnia Twoich oczekiwań, miała dalszy ciąg w kolejnej relacji. Nie obwiniaj nikogo poza sobą. Nie potrafisz tworzyć a jedynie niszczyć. Nie ważne kto pojawi się w Twoim życiu nigdy nie będziesz miała pewności jak to życie z tym kimś się ułoży, ale dotąd dokąd nie zaczniesz budować nie możesz każdego unieszczęśliwiać. Wydaje się, ze powinnaś zrobić porządki z sobą a nie wymagać od innych.
D. w mojej opinii, raczej przekreślony jesteś z nim z przyzwyczajenia i z racji tego, ze na obczyźnie jest jedynym ''wsparciem'', poza tym jeśli się obawiasz, ze romans ujrzy światło dzienne pewnie masz podstawy to kolejny powód aby skończyć ten związek.
No i w końcu najważniejsze. Tak jesteś potworem, ale niestety dla siebie, cała reszta to pokłosie niepookładanych priorytetów życiowych.
Magda, pierwsze zdanie w ostatnim akapicie to jest to co powinnaś zrobić. Powinnaś olać obu, zrobić sobie przerwę, odetchnąć, pomyśleć i dopiero potem budować jakiś nowy, miejmy nadzieję lepszy związek.
I jeszcze jedno, myślę, że dystans miedzy Tobą, a D. powstał już dużo wcześniej, tylko po prostu go nie dostrzegałaś, a cała historia otworzyła Ci jednie oczy. Bycie singlem przez dłużej niż tydzień nie jest takie straszne
Może twój D jeszcze nie jest zarażony tym świństwem.
Zrozum mnie dobrze, wisi mi stan twojego zdrowia bo robisz to co robisz świadomie ale możesz ZABIĆ "D" a wygląda że jego winą jest jedynie zaufanie osobie twojego pokroju.
Opowiedz D jak miesiącami robisz go w wała na pewno będzie uradowany :brawo
Twój kochanek jest sprytny, kazał ci zostać z facetem bo na co komu zdradzająca baba
Złota dieta jednym słowem
Milord, z tego co Magda napisała, C. miał dość poważne zamiary, gdyby ją chciał tylko wykorzystywać nie rozstałby się ze swoją narzeczoną i przez tyle czasu nie deklarował się, to ona doprowadziła do takiego stanu, że stracił nadzieje na związek, ale ciągle chciałby du.y.
Wg. opisu nawet seksu nie było.
Czy wy wierzycie w bajki czy palicie coÅ› mocnego.
C. nie chciał ślubu, i dlatego odszedł bo musiał, zapewne druga strona naciskała na małżeństwo.
Autorka jest tu przypadkową ofiarą, choć uważa się za myśliwego.
Oczywista sprzeczność - C rzuca narzeczoną dla autorki ale nie chce by autorka rzuciła dla niego D.
:sos - jest tam zdrowy rozsądek. Przecież to cuchnie na kilometr że C chciał darmową panienkę do seksu.
Na dodatek autorka marudzi że seks był taki sobie czyli jest chemia z jej strony ale od C. tego nie widać.
I autorka niezadowolona z zadowalania C marudzi.
Oj dzieci :cacy
Bo patrząc na taką postawę pomijając zdradę, to akurat szkoda jej życia na D., który sam nie wie czego chce i nie potrafi dać stabilizacji partnerce.
ZED chyba z lekka przesadzasz w interpretacji przedstawionych faktów. Z opisu wynika że C. wyraźnie dawał jej do zrozumienia jakie są jego intencje i deklaracje, to że kazał jej się zastanowić przed zerwaniem z D. to jak dla mnie świadczy dość wyraźnie o jego uczuciu, bo dążył do celu, chciał ją zdobyć, ale jednocześnie chciał aby to była jej przemyślana decyzja, a nie podjęta pod wpływem chwili. Twoja teza o zerwaniu pod publiczkę, bo trafiła się okazja do darmowego seksu jest dość mocno karkołomna i mało prawdopodobna. Ale cóż, jedni widzę butelkę w połowię pełna inni w połowie pustą.
Oczywiście nie tłumaczy to jej zdrady w żaden sposób, ale o tym już pisałem.
A czy szkoda go? Można z tym dyskutować
Sama wiesz że zrobiłaś źle, nawet twoje ciało na to reagowało, mimo to nie kończyłaś - D. daj spokój i daj czas sobie.