Opisałam swoją zdarde jeszcze raz w związku z tym że z niewiadomych mi przyczyn pojawiły się moje dane z facebooka. Przepraszam za zamieszanie. I z góry dziekuje tym, którzy juz komentowali i pociszali. A miało by tak pięknie. Sala weselna już dawno zarezerwowana, po świętach miałam zamawiać suknię ślubną i co i.... WYBRAŁ JĄ. Byliśmy razem 6 lat- spędzonych w bólach i radościach. Mieszkaliśmy od 1,5 roku razem, trochę u mojej mamy a od października ( za jego namową) wynajęliśmy mieszkanie. Teraz już wiem po co mu to było. Po to żeby zapraszać ją tam i sypiać z nią w naszym łóżku. Cały ich romans trwał od pół roku - odkąd ona pojawiła się w firmie w której razem pracujemy. Zapewniał że nie ma dla niego znaczenia, że to głupia suka. A teraz ja zostałam sama. Sama po 2 próbach odebrania sobie życia. Dobrze że trafiłam na dobrego psychologa, który mi pomaga. Juz po pierwszej wizycie było mi lepiej, ale nadal ciężko jest iść mi miastem, bo wszędzie go widzę. Cały czas myśle co z nią robi w mieszkaniu, które razem wyremontowaliśmy w którym razem planowaliśmy nasz ślub. Jest ciężko, bardzo ciężko. Dlatego szukam wsparcia tutaj. Mam 22 lata a nie widzę sensu życia. Od dzisiaj jestem na antydepresantach. Pomagaja a jakze - tylko jak dlugo można je brać. Troche czuje sie jak na detoksie. Tak jak osoba uzależniona od narkotyków czy alkoholu, tak ja jestem uzależniona od niego. Dobrze ze są wokol mnie ludzie, ktorzy mnie wspieraja. Nie mchce rzucac pracy, bo ja bardzo lubie i lubie ludzi ktorzy tam pracują. Oni wszyscy wiedza jakim skurw**** okazal sie on. Bo cala ta sprawa ze ma kogos wyszla na imprezie zakładowej. I oprocz tego ze mnie zdradził to jeszcze na sam koniec pobil. No i rozeszlo sie wszystko po zakladzie. Kilka osob go rozumie, ale to to są jednostki. Większość to mi ,wspolczuje i mówi ze jest on zerem skoro mnie zostawil dla takiej dziewczyny. Wszyscy twierdza ze ona to 'z kwiatka na kwiatek' ze za miesiąc dwa go zostawi.. to ze zrobiłam sobie krzywde i pocielam sobie rękę oraz próbowałam skoczyć z okna to była próba zatrzymania go przy sobie. Myślałam ze to sprawi, ze on zobaczy jak go kocham i zostanie. Boję sie tej niepewności, nie potrafie poradzic sobie z tym ze mam tyle czasu i nie umiem jakoś sobie go zoorganizowac. Jutro niedziela jej boję sie najbardziej, bo ileż można prosic znajomych żeby mnie wysluchali żeby znalezli dla mnie czas. Dobrze ze jest ta stronka, pewnie znowu przrz pół dnia bede przeglądać historię tak samo skrzywdzonych jak ja.