Witam! Czuję, że mnie "boli", jak czytam wpisy o zdradach kobiet na tym portalu, może dlatego, ze sam potrafię się dość dobrze w sytuację zdradzonych panów wczuć. Mam lat 30, w wieku 29 lat nastąpił koniec tego dość długiego związku. Jestem ze Śląska, a co ... ;) A więc, oto moja historia: Mój związek zaczął się w specyficzny sposób. Musiałem się sporo napocić, aby w końcu przekonać do siebie panią K. Samo to, w jaki sposób zdobyłem jej numer telefonu, wielu wprawiał w zachwyt. Zaczęliśmy być ze sobą w wieku ok.22 lat. Od początku byłem w niej szaleńczo zakochany. Starałem sie jak mogłem i jak potrafiłem. Wyznałem jej miłość już chyba po paru tygodniach, miałem w głowie plany, myślałem o ślubie itd... ale ona: imprezy, koleżanki, koledzy, praca za barem ... Jeszcze wtedy żyłem ideałami, że miłość wzajemna istnieje, że można czuć się wyjątkowo, będąc z kimś. Krótko mówiąc, byłem lekceważony na każdym kroku. Relacja trwała już 3 lata. W między czasie kokietowała i flirtowała z nie wiem iloma kolesiami. Dowiedzionemu się przypadkiem od kogoś, ze w barze, którym pracowała i w którym były weekendowe imprezy, miała opinię łatwej. heh. nawet nie chcę myśleć czemu, no ale... mój związek trwał dalej moje ciągłe ataki zazdrości, kłótnie, na jakiś czas zdawały egzamin, wierzyłem, że będzie lepiej. Zdecydowaliśmy sie wyjechać do zachód do pracy, tam podobnie, ciągłe flirty, tym razem z obcokrajowcami z jej racy i prawdopodobnie pierwsza lub kolejna zdrada z polakiem, który mieszkał obok nas. już wtedy mocno zastanawiałem się nad rozstaniem po raz drugi, ale ta cholerna miłość! ten cholerny narkotyk! i jej zapewnienia, że to pomyłka ... nasza relacja trwała dalej wróciłem do Polski, ona wyjechała ponownie, nie byliśmy ze sobą, rozstaliśmy się na parę miesięcy. było mi cholernie ciężko a ona, bawiła się dobrze w towarzystwie obcokrajowca z pracy, heh - no ale, jak stwierdził, przecież nie byliśmy wtedy ze sobą wróciłem do niej, nawet ją prawie błagałem o powrót byliśmy znów razem, nawet obiecała, że będzie bardziej czuła i interesująca się moją osobą. byliśmy sobie razem, byliśmy już starsi, z mojej strony uchodziło coraz bardziej powietrze i zaangażowanie... pojechaliśmy na wesele, tam zabawa...prawie jej nie widziałem. spiła się strasznie, zauważyłem tylko jak jeden z muzyków trzymał ją za rękę przy stoliku a ona się nad nim pochylała ledwo kojarząc o co chodzi. Podszedłem i ją stamtąd wziąłem, muzycy tylko się śmiali pod nosem. Prawie wtedy uciekłem z wesela i nie chciałem, już wracać, przepraszała mnie, przytulała się, ze już sie nie powtórzy, ble ble zostałem Już od dłuższego czasu czułem w duszy, że to nie ma przyszłości, ale byliśmy ze sobą juz tyle lat, przyzwyczajenie i ta cholerna miłość, tak dalej ją kochałem, ale nie miałem za grosz zaufania Chciała po jakimś czasie pójść dalej, zaręczyny, ślub dzieci, ale już do tego tak nie dążyłem jak kiedyś. Zaręczyny bardziej były wymuszone niż z własnej inicjatywy. Szło to jakoś tak mizernie, aż pewnej nocy odczytałem przypadkowo smsa od jej kolegi z pracy (zostawiła komórkę i poszła na imprezę). No i wydało się. młodszy o 4 lata, z gorszym statusie zawodowym, wiedział o moim związku wszystko, o moich wadach i co jej nie odpowiadało wykorzystał to, byłem bez szans jestem ciekaw czy wytrzymałby tyle lat co ja z tym wszystkim Bolało jak cholera i dalej boli. Prosiła płakała, mimo to wyszedłem i stał się koniec. Zmieniałem akurat pracę, rzuciłem się w wir pracy, zarabiałem więcej niż kiedykolwiek ale nie przynosiło mi to szczęścia. Spotykałem się z kobietami, ale to nie to. Każda chciała od razu coś więcej, a ja nie koniecznie spotkaliśmy się parę miesięcy później, myślałem, ze może coś się u niej zmieniło. dowiedziałem się tylko, że zaczęli być ze sobą zaraz po tym jak sie rozstaliśmy, i jak to źle się czuła u jego rodziny, sic! jak jej powiedziałem, że w między czasie miałem romans w pracy, to zrobiła się zazdrosna, sic! chyba chciała mojego rozgrzeszenia, żeby lepiej się czuć Jak sobie pomyślę ile lat straciłem, ile w między czasie jak byłem o wiele młodszy mogłem poznać kobiet, które inaczej ukształtowałyby mnie przez te lata, heh już ok. 1,5 roku i dalej nie jest mi łatwo. może kiedyś jak ją spotkam na ulicy to będę w stanie z nią rozmawiać, ale z pewnością nigdy jej tego nie wybaczę. wiem, że kiedyś to minie pozdrowionka dla wszystkich