Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Krista martica monia30
patrycjaP
tuptus| Julia_ | 26. Kwiecień |
| inaccessible | 26. Kwiecień |
| sylwus | 26. Kwiecień |
| DoMeL | 26. Kwiecień |
| arkadius1970 | 26. Kwiecień |
Trafiłem tutaj przez całkowity przypadek. Ze swoją narzeczoną rozstałem się około 8 miesięcy temu. Byliśmy razem ze sobą rok. Ona zaczęła mówić o ślubie już po 2 miesiącach od poznania. Potem był czas wielkiej miłości, ja w sumie miałem kilka kobiet w swoim życiu ale ją tak naprawdę kochałem... po ok 7 miesiącach coś zaczeło sie między nami psuć.. być może było to spowodowane ciągłym odwlekaniem przezemnie daty ślubu, ale moja sytuacja materialna nie pozwalała mi na założenie rodziny, jeszcze się uczyłem. Ona chciała żebym rzucił studia i sie z nią ozenił... jednak do rzeczy, przez przypadek dowiedziałem się że mnie okłamywała, ze spotykała sie z kolegą który jej miłość wyznał, że generalnie mówila mi że chodzi na noc do koleżanki a chodziła na imprezy. gdy robiłem jej o to wyrzuty to rozpoczynała awantury że jej nie ufam itp... (no dziwne że miałbym jej ufać, jak pisala mi że była na noc u koleżanki a była tak naprawde na imprezie ze znajomymi i nocowala w pokoju w którym spało jeszcze kilku facetów) no i w tamte wakcaje 2 razy mnie zostawiała... no to ja że ok, droga wolna... no ale na drugi dzień zawsze błagała żebym do niej wrócił... no i za pierwszym razem sie ucieszyłem, za drugim już miałem kaca moralnego i czułem że tak naprawde jestem frajerem że daje jej drugą szanse... i nie myliłem sie, po miesiącu podobna historia, tylko tym razem już nie dałem sie przekonac... próbowala przez 3 tygodnie... potem dała sobie spokój... przez pierwsze pare tygodni myślalem ze nie wytrzymam z tej teskonty, tak naprawde w momencie gdy zerwaliśmy ja ją nadal kochałem... i TERAZ chce podzielić się na "trzeźwo" moimi spostrzeżeniami z perspektywy tych 8 miesięcy: Tak naprawdę jestem prawie pewien że ona mnie wtedy nie zdradziła, znalazła sobie chłopaka dopiero pół roku po rozstaniu... Znajomi sie mnie pytają nieraz czy skoro już wiem że mnie wtedy nie zdradziła to czy nie żałuje tego że sie rozstaliśmy... ja im odpowiadam że nie żałuje rozstania, żałuje tylko tego że mi z nią nie wyszło. Bo tak naprawdę jeśli kobieta którą kochasz okłamuje Cie to według mnie już nie mam na czym budowac związku. Każdy jest inny, ale ja nie wyobrażam sobie żebym mógł mieć zaufanie do kobiety która mnie okłamuje, potem ze łzami w oczach błaga o przebaczenie a następnie znowu to robi. I jeżeli ktoś jest świeżo po rozstaniu i cierpi tak jak ja na początku to moge powiedziec że to minie i po jakimś czasie nabierzecie do tego rozstania dystansu i pewnego ranka zaraz po przebudzeniu uśmiechniecie się do siebie i pomyślicie "dobrze sie stało że już z nią/nim nie jestem... jest przecież tyle wartościowych i fajnych kobiet w około... ale to trzeba przeżyć i nabrać doświadczenia, bo zdrada i kłamstwa bolą jesli krzywdzi nas ukochana osoba. A z biegiem czasu poprostu ta wielka miłość i poczucie krzywdy mija... ja sie o tym przekonałem. Zaraz po rozstaniu jak czytałem tego typu teksty "czas leczy rany" poprostu uważałem że mojej nigdy nie zaleczy... no a tu proszę. 8 miesięcy po rozstaniu jestem całkowicie wolny i wypłukany z uczuć do tamtej kobiety. Ta co ją uważałem kiedyś za niezastąpioną stała sie nagle kimś obojętnym o której nawet nie myślę... Sa już inne na horyzoncie które mogą stać się tymi wyjatkowymi. I pamiętajcie, rozstanie to nie koniec świata i trzeba dalej żyć bo naprawdę jeszcze nieraz będziecie szczęśliwi a o tatmych złych związkach zapomniecie :) Powodzenia :) Sorry może troche chaotycznie ;) 