Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
belzebub
DzieciakSalut
Forgotten
@hurricane katias mrokze naniby1 nero38 parasol
pyra qbazag rru1 st-krzy szalona20122012 zagubiona25| whiteangel | 20. Kwiecień |
| grzegorz28 | 20. Kwiecień |
| Starbuck | 20. Kwiecień |
| oszustka | 20. Kwiecień |
| rafex | 20. Kwiecień |
mrdear | 00:08:37 |
|
makasiala | 01:14:15 |
|
Roszpunka1988 | 02:50:52 |
|
Crusoe | 04:14:11 |
|
bardzo smutny | 04:36:02 |
To mój pierwszy post, więc wypada się przywitać, a więc to czynię.
ufff... nie wiem od czego zacząć.
Jestem z cztery lata po ślubie, łącznie siedem lat związku.
Jakoś ostatnio nie układało nam się najlepiej, ale nie było tragicznie, może zbyt mało ze sobą rozmawialiśmy o rzeczach ważnych, może nie mieliśmy wspólnych zainteresowań, ale nie było najgorzej. Nie wychodziliśmy do ludzi, kontakty ze znajomymi powoli zaczęły się zacierać, ona nie lubiła moich, ze swoimi jakoś ciężko było jej się dogadać. Nie to że nasze życie towarzyskie ustało całkowicie, ale strasznie poduapdło.
Od pewnego czasu żona zaczęła kumplować się jakoś bardziej z jedną z koleżanek z pracy, miła i sympatyczna dziewczyna. Z innymi ludźmi z którymi pracowała też się dogadywała dość dobrze. zaczęli sobie organizować wspólne imprezki, wyjazdy do kina i takie tam różne spotkania kilka razy w miesiącu. Myślałem spoko, jak ma taką zgraną paczkę, to niech sobie chodzi na te imprezki, szczególnie że większość ludzi poznałem i wydawali mi się rozsądni, prawi i moralni...
W pewnym momencie coś mnie ruszyło, odezwał się szósty zmysł. Jak opowiadała mi o jednym gościu, którego akurat nie znałem, wyczuwałem jakieś coś czego nie powinienem czuć w jej głosie, kiedy mówi o innym facecie. To mi dało do myślenia. Zapytałem czy coś ją łączy z "nim", oczywiście zaprzeczyła, powiedziała że gość ma żonę, dwójkę dzieci i trzecie w drodze... pomyślałem że coś sobie ubzdurałem,przecież moja żona, taka z zasadami, zawsze mówiła że "jak to można zdradzić", gardziła zdrajcami i w ogóle... nie, to nie może być prawda.
Po kolejnej imprezie znowu coś mnie tknęło. Sprawdziłem archiwum gg. Nic nie znalazłem, ale nie dająca spokoju myśl latała po głowie. Ściągnąłem program do odzyskiwania skasowanych rozmów z archiwum gg i o mało nie padłem trupem.
Gadała sobie z tą najlepszą koleżanką o smsach które sobie pisała z "nim". To brzmiało bardzo jednoznacznie i już nie miałem wątpliwości. Pół nocy nie spałem, obmyślałem plan jak z nią rozmawiać, żeby wyciągnąć jak najwięcej.
Następnego dnia po powrocie z pracy, od razu poprosiłem... spokojnie o szczerą rozmowę.
Najpierw mówiła że to tylko kolega, później jak jej pokazałem ową rozmowę z gg powiedziała że może zbyt się z nim spoufaliła, ale do niczego nie doszło.
Z tego co od niej wyciągnąłem, to taki stan rzeczy trwał jakieś 2-3miesiące. Nie dałem za wygraną, przycisnąłem ją jeszcze bardziej aż przyznała się że jednak coś zaiskrzyło... zauroczenie, jak to nazwała, ale mówiła że do niczego więcej nie doszło, że tam on ją objął, próbował pocałować i wtedy włączyła się jej kontrolka. Mówiła że porozmawiali o tym i że nie mogą sobie pozwolić na takie coś i że nigdy nic między nimi nie może być.
Załamałem się, bo jak by na to wszystko nie patrzeć, to zdrada. Na domiar złego, sprawdziłem jej bilingi elektroniczne i okazało się że pisali do siebie po kilka smsów dziennie, najpierw niewinnie w styczniu 20/m-c, w lutym 50/m-c, w marcu 50/m-c... a to dopiero połowa marca! Oczywiście wszystkie smsy kasowała na bieżąco, ale treść 2-3 przecież znam z jej rozmowy z gg i nie były to smsy kolegów z pracy, śmierdziały co najmniej flirtem. Nic więcej nie wycisnąłem, zarzeka się że nie było nic innego oprócz tego co mi powiedziała, że to już skończone i teraz są tylko kolegami z pracy.
Poleciało kilka ostrych słów. Ostrych, nie obraźliwych, może dotkliwych, ale nerwy robią swoje.
Zapewnia, że kocha tylko mnie, że problemy mieliśmy, że się pogubiła i nigdy więcej takie coś nie będzie miało miejsca, ratujmy to wszystko, przetrwamy, skrucha, przepraszanie, żal...
Porozmawialiśmy po dwóch dniach już na spokojnie, doszliśmy dlaczego mieliśmy kłopoty małżeńskie, już nie było złości, może mała, ale prawie wcale.
Teraz daliśmy sobie kilka dni odpoczynku od siebie, poszła do rodziców, nie wiem, czy to dobrze, czy źle, nie wiem co myśleć o tym wszystkim.
Trochę ochłonąłem, ale nie jest ze mną najlepiej, ataki lęku, złości i ten ból... Nie mam pojęcia, czy jej wierzyć, czy nie, popadam w coraz większą paranoję. Nie wierzę jej. Każde słowo wydaje mi się kłamstwem. Nadal ją kocham i mógłbym z nią dalej być... może nawet "wybaczyć", ale nie potrafię tego sam ogarnąć. Pogadać nie mam z kim, bo... nie to, że nie mam zaufanych przyjaciół... ale niech któryś coś chlapnie przypadkiem swojej żonie, wszyscy się wokół znamy i nie chcę żeby nasi znajomi źle o niej myśleli. Dlatego was proszę o pomoc. Podpowiedzcie mi co mam robić.
P.S
Zastanawiam się jeszcze, czy nie zadzwonić do żony tego gościa i jej wszystkiego nie opowiedzieć, niech wie z kim dzieli życie, a może ona będzie skuteczniejsza i jednak wyciągnie coś więcej od swojego ślubnego. Czy to dobry pomysł?