Od jakiegoś czasu tutaj, więc pora napisać swoją historię. Znajomość z moją kobietą, to nie ta z typu "wielka miłość". Znamy się przez połowę naszego zycia, z kilkuletnią przerwą podczas której nie zamienilismy słowa. Kiedyś niespełnione marzenia, depresja, a po jakimś czasie dopiero się zeszliśmy. Nie ma się co oszukiwać, że wszystko w naszym związku było cudowne. Przede wszystkim brak było jednego - komunikacji. Oczywiście nie w normalnych relacjach, bo tam było wszystko normalnie, ale gdzieś tam ciągle było niedopowiedzenie. Czegoś brakowało i oboje to czuliśmy. Jednak był niesamowity magnes. trudno to określić, coś jakbyśmy znali się całę życie. Ogromne przyciąganie, pomimo wielkich trudów. Ona z olbrzymimi problemami w okazywaniu uczuć, nie karmiła mnie nigdy komplementami czy zapewnieniami. Nauczyłem się szukać uczuć w tym co robi, sam też wyszedłem z domu, w którym okazywanie uczuć było wstydem. Przez wiele lat zbudowałem wokół siebie mur, w którym odrzucałem uczucia innych kobiet. Otworzylem się jedynie na nią i ona jedynie na mnie. Głównie przez to brakło komunikacji. Nasz związek jednak był na tyle silny, że postanowiliśmy się zaręczyć. Zaczęły się plany, potrzeba było trochę kasy. Narzeczona nie pracowała, więc postanowiła wyjechac na kilka tygodni za granicę. Jak łatwo się domyślić miała tam romans, którego konsekwencją była zdrada. Nie była to miłośc, raczej smarkate uniesienie, seks, zeszmacenie. Imprezki, nawiązanie nici sympatii, flirt, do tego powazne gadki, alkohol i wylądowała z gościem w łóżku. Nie oprzytomniała i nie skończyło się na razie. Dopiero po 3 tygodniach coś ją ruszyło. Odstawiła kolesia i planowała co zrobi jak wróci do kraju. Odpowiedź była jedna - rozstanie. Nie było to takie proste, gdy mnie zobaczyła. Rozkleiła sie i postanowila kłamać dalej by ratować związek. W zasadzie ja już wiedziałem podczas jej wyjazdu, że coś się dzieje. Od razu wyczłułem zmianę zachowania, a jej kłamsto raczej średnio wychodzi. Potrzebowałem twardego dowodu. Gdy go dostałem, chciała nadal zostać. Oczywiście były płacze i poważne rozmowy. Skoro nadal jesteśmy to łatwo się domyślić, że szansę dostała. Budujemy sobie od nowa związek. Zazwyczaj jest dobrze, nie wylądowałem na prochach, nie stoczyłem się, więc najgorsze już raczej za mną. Nie mamy problemów ze wspolnymi relacjami. Powiedziałbym, że jest nawet to czego brakowało - komunikacja na wyższym poziomie. Wynika to chyba z tego, że teraz już nic się nie da schrzanić, więc i nie ma odgórnego ciśnienia żeby czegoś nie powiedzieć. Dawniej się nie kłóciliśmy - może 2 razy w ciągu 4 lat związku - teraz zdarza się cześciej. Myślę, ze lepiej dla nas. Istnieje seks, ba, jest wyjątkowo udany jak na fakt, że przecież "ubrudziła" swoje ciało. Ogólnie to nie odwołalismy ślubu, zostało do niego kilka miesięcy. I gdyby nie fakt samej zdrady, to ten związek na prawdę dojrzał. Tylko czy koszt nie był zbyt duży, czy nie dało się inaczej do czegoś dojść. Jedyne co mi przeszkadza, jedyne co wciąż uwiera to świadomość. Świadomość niepewności. Niepewności, że to się powtórzy. Pozdrawiam A.L.