Nie piszę tutaj z prośbą o radę, opinie, uwagi .Piszę bo muszę to jakoś wyrzucić z siebie a przed znajomymi, przyjaciółmi nie mam odwag i jest mi najzwyczajniej w świecie wstydr Lat temu naście poznałem kobietę ideał : piękna, mądra, opiekuńcza, kochająca. Kobietę o której mażą wszyscy faceci. Niestety ale te wszystkie cechy z czasem sprawiły ,że to wszystko stało się moim przekleństwem. Kochaliśmy się na zabój. To fakt. Jedno za drugim poszło by w ogień. Wspierałem jak tylko mogłem bo wiem ,że nie mała lekko pod górkę w życiu. Sam nie wymagałem niczego bo ze wszystkimi problemami potrafiłem się uporać sam. Wszystko było jak w bajce. Oczywiście zdarzały się jakieś potknięcia ale wynikające raczej z obopólnej bezpodstawnej zazdrości. Zaufanie było maksymalne choć wiem ,że jej niespełnione życiowo koleżanki zawsze nam źle życzyły bo same w życiu miały piekło i przemawiała przez nie zazdrość a i rżyczliwi koledzy też się zdarzali. Związek kwitł. Po 7 latach przyszedł kryzys. Nieporozumienie, pewnie z jakiegoś błahego powodu i rozstanie stało się myślałem ,że potrwa to miesiąc, dwa, trzy trwało ponad pół roku w miedzy czasie ona poznała kogoś. Była nieszczęśliwa wiem. Ale również nie chciała dać nam szansy. Taki twardy i zawzięty charakter. Zbieg okoliczności sprawił ,że coś się stało i zadzwoniła. Pomogłem. Zawsze pomagałem. A z czasem znowu byliśmy razem. Choć obiecałem sobie ,że ja będę ostatni albo mnie nie będzie to się złamałem i wróciłem. Bajka trwała. Po dwóch latach pierwszy krok zaręczyny. Wszystko pięknie ładnie do przodu. Minęło kolejne 8 miesięcy. Przez jakiś czas nie mieszkaliśmy razem z przyczyn zawodowych. Wydawało mi się ,że jest ok. A w jej głowie ponoć się rodziły czarne myśli : on mnie zdradza. Nie odbiera, nie rozmawia już tak długo jak kiedyś, jest zmęczony, apatyczny. Pewnie wtedy uroiła się myśl kolego to ja Tobie też pokaże ,że jestem do tego zdolna. I zrobiła to. Zrobiła to ze swoim największym wrogiem. Exem który poniewierał ją jak szmatę. Nie będę się wdawał w szczegóły, stało się. Zabolało. Tak mocno ,że chyba do końca życia będzie boleć. Jak tak mogła? Dlaczego? Przecież moje serce miała na dłoni. Wszystko tylko dla niej. Gdy się dowiedziałem o tym fakcie wyprowadziłem się z domu. Byłem załamany. Wypierała się jak mogła. Dwa miesiące cisza. Nagle się odezwała . Odezwała nie żeby przeprosić a z pretensjami ,że ją zdradzałem choć było to niedorzeczne. Szczerze nawet nie wiem czy miałem kiedyś przysłowiową okazję bo nigdy mnie to nie interesowało. Po co? Po co miałem niszczyć coś o czym zawsze marzyłem? Nie reagowała na moje informacje ,że o wszystkim wiem wypierając się nadal. Gdy emocje opadły kolejne stos wiadomości, pytań , próśb z jej strony. Dalsze kłamstwa. Nareszcie przyznała się, że to tylko rincydent aby zrobić mi na złość. Że to chwila słabości bo nie wspierałem. . W dalszym ciągu nie powiedziała całej prawdy. Ja ją znam całą. Gdzie, co , jak z kim i wiem ,że to nie incydent ale, że próbowali być ze sobą (o tym do dzisiaj się nie przyznała). Siedziałem o wszystkim praktycznie już w dzień kiedy to zrobiła. Nie dałem po sobie poznać czekając co powie. Niestety mówiła tylko jak już ją do muru przycisnąłem zasłaniając się później słowami rgdybym chciała to bym się nie przyznała i o niczym bys nie widział. Dodatkowo twierdziła ,że wcześniej nie mowiła bo tak podpowiedziały koleżanki "jeżeli zalezy Tobie na nim to nie mów prawdy bo on nigdy nie wybaczy". Może faktycznie robiła to dla naszego dobra? Nie wiem. Później obiecuje ,że po tym co przeszła nigdy więcej nie zrobi tego. Przysięga. Zresztą znam jej stosunek do spraw łóżkowych i nie należy ona do osób lubiących przygodny sex itp. Nie wiem co nią kierowało. Czy faktycznie chęć zemsty za wyimaginowane moje zdrady, czy się na moment zatraciła lub faktycznie pogubiła .Miesiąc po tym jak opuściłem dom poznałem kogoś. Wiem, źle to wygląda. Ale uwierzcie mi wiedziałem co się stanie i bałem się ,że jak będę sam znowu się złamię jak poprosi abym wrócił bo wiedziałem ,że to zrobi za jakiś czas za miesiąc, dwa, rok. Poznałem naprawdę wartościową dziewczynę , bardzo mocno doświadczona przez byłego partnera. Wiem ,że taka dziewczyna będzie w stanie docenić jeżeli pozna kogoś odpowiedniego. Ja również myślałem ,że wraz z tym wszystko minie ot tak. Niestetyr , choć jest dobrze to cały czas mam w głowie tamta dziewczynę. Nasze plany, przyszłość, rodzinę którą mieliśmy stworzyć .Wszystko co nie wróci. Niestety choć przeczytałem masę historii to ja chyba należę do tych osób co nie są w stanie wybaczyć, zrozumieć, zapomnieć.. nie pamiętam tych wspaniałych chwil, których było bez liku a przed oczami mam jedynie to jak z nim leży w łóżku. Tylko to mi chodzi po głowie. Boję się jednego. Czy kiedyś się nie złamie? Czy kiedyś gdy dojdzie do jakiejś sprzeczki z obecną dziewczyną nie będę chciał wrócić do poprzedniej? Znamy się na wylot. Pasowaliśmy do siebie jak mało kto. Wszystko o sobie wiemy możemy zacząć życie ot tak z biegu ale ....ale ja nie mogę. Nie mogę zapomnieć o tym co zrobiła. Nie jestem w stanie ją przytulić, dotknąć, pocałować a tym bardziej kochać się z nią. Nawet nie było mowy o spotkaniu i pogadaniu w cztery oczy po tym wszystkim bo nie jestem w stanie siedzieć visa vis jej. Inna kwestia to fakt ,że nie chcę aby ktoś cierpiał przeze mnie a wiem ,że tak by było. Nigdy nie pozwoliłem aby ktoś to robił ani sam nie krzywdziłem osób z którymi jestem więc i tym razem tego nie zrobię. Jestem na zakręcie życiowym. Nic mi nie pomaga. Może byłoby inaczej gdyby od razu wszystko powiedziała jak na spowiedzi. albo zaprzeczała..... głupieje. Wiem jedno nie da się zaleczyć stara miłość nową .Może do tego trzeba dojrzeć? Więcej czasu ? Ile można cierpieć? Dlaczego świat jest taki niesprawiedliwy i gotuje nam taki los za .....