Tak jak kazdy z Was pisze o swoim bagnie, dlatego ze o "tych" sprawach trudno jest rozmawiac z kimkolwiek bliskim w realnym swiecie. Jestem jak kazdy ciekawy Waszych opini. Z drugiej strony moja historia to przestroga, dla tych ktorzy zastanawiaja sie nad wybaczeniem. Postaram sie jak najkrocej: 11 lat temu poczatek znajomosci. Oboje po 18-19 lat. Od poczatku dysproporcja w zwiazku- ona jakby niezrownowazona, skora do dramatycznych porzucen, powrotow- ja niezmienny w uczuciach, uparty. Duzo awantur, ale zawsze wracalismy do siebie. W sumie dzieki mojemu uporowi. Z biegiem lat ona jakby lagodniala, jakies rozmowy o slubie itd. Ja dalej chcialem z nia byc, ale coraz bardziej obawialem sie ze z nia cos jest nie tak, zbyt duza zmiennosc, niezliczone zerwania i powroty.... Moze sie balem ze bede rozwodnikiem zrobionym w ch.... Tak czy siak 6 lat temy jej wyjazd na rok. Daleko. Na caly rok 2 spotkania....... Standard. Na poczatku coraz rzadszy kontakt z jej strony. Wiedzialem czym to pachnie.... Pretensje i awantury przez gg. Po kilku miesiacach mail od "zyczliwego" z dowodami zdrady. Potem rowniez standard - zaciagalem do lozka wszystko co sie dalo i stanowilo jakies wyzwanie... zeby stlumic bol. Sam oczywiscie zachowywalem sie jak swinia wobec tych niewiast, no bo one rowniez (przynajmniej niektore) byly zdradzane, bo bylismy w pseudozwiazkach. Zaden bol oczywiscie nie zostal stlumiony. Potem jej powrot, awantury, darcie mordy na full volume. Zamiast jak facet raz powiedziec [edycja] suko, nie wracaj- awantura a potem rozmowy itd. Skonczylo sie powrotem do siebie. Druga zla decyzja: pierwsza taka, ze nie powstrzymalem sie i nie zerwalem kontaktu po zdradzie, druga taka, ze jak wrocilismy do siebie to nie potrafilem zagrzebac przeszlosci i stalem sie zimnym chujem. I tak latami. Po drodze ona na chwile ze mna zerwala, zeby na chwile wrocic do tamtego, a potem znow do mnie- obled. Znajomi zakladali rodziny w miedzyczasie.... a ja nie bylem w stanie ani zerwac ani przelknac goryczy, wybaczyc i zapomniec. Lata mijaly. NA koniec ona zerwala. Ze niby [edycja] jestem i zlym czlowiekiem, ktory nie umie wybaczyc. W sumie prawda. Nie umiem. Taki bezwolny lisc. Zadnej meskiej decyzji. Ani w te ani w tamta. Nie dosc ze zdradzony, to jeszcze ostatnie slowo po jej stronie. Slabo. Moglem wyjsc z uniesionym czolem i powiedziec spadaj, a teraz jestem zdradzonym a w dodatku pozniej porzuconym frajerem. Jak moglem do tego dopuscic..... Ona teraz nie chce mnie znac... a mi dalej zalezy..... Koszmar. Moral z tej histrorii jest taki.... albo rzuccie Wasze zdradliwe suki od razu, a jezeli juz chcecie wybaczyc... to sie tego trzymajcie. Banalne? Tak. Wiedzialem o tym na samym poczatku? TAk. To dlaczego zmarnowalem tyle lat zycia?

Proszę bez wulgaryzmów

jakich wiele