Przeczytałam wszystkie historie zdradzonych żon na tym portalu i choć nie lubię mówić, a tym bardziej pisać o sobie, tym razem postanowiłam odejść od tej zasady. Spowodowała to refleksja, po tym, jak zdradzone żony reagują po odejściu męża. Moja historia nie odbiega od historii innych żon. Mam 62 lata, za sobą 36 lat małżeństwa, dwóch dorosłych synów mających rodziny i od 4 lat własne życie. Zaczęło się klasycznie (teraz to wiem) od spania z telefonem pod poduszką, ślęczenia przed komputerem, zmiany dotychczasowego zachowania. Nie chciałam wiedzieć, co się dzieje. Dla mnie dom, małżeństwo i dzieci były wartością nadrzędną. Nie miałam koleżanek, nie było babskich pogaduszek, nie było czasu na rozwijanie własnych pasji. Tylko praca i dom. Budowałam nasze wspólne życie po mojemu, bo mąż pracował przez 20 lat w Niemczech, przyjeżdżając na weekendy i wakacje. Byłam przeświadczona, że nic złego nam się nie przytrafi, kochaliśmy się i byliśmy razem przez tyle lat, więc wydawałoby się, że jesteśmy odporni na wszelkie zło. Do czasur30;gdy już wszystkie znaki na niebie wskazywały, że mąż mnie zdradza. rUzupełnieniemr1; tego faktu była przypadkiem odkryta płyta CD ze zdjęciami, nie pozostawiająca już żadnych złudzeń. Nie będę odkrywcza, gdy wspomnę, że szok - to zbyt łagodne określenie mojego ówczesnego stanu świadomości. Po wspólnym parodniowym urlopie (na działce!), gdzie próbowałam wyjaśnić sytuację, poszłam do pracy, a po powrocie już wiedziałam, mój ślubny wsiadł w samochód i tyle go widziałam. Z sms-ów dowiedziałam się, że rcoś się wypaliłor1; i że rpogubił sięr1;. To, co potem się działo wolałabym przemilczeć, ale szczerość wyznań zdradzonych żon nie pozwala mi na taki unik. Nie wiem co we mnie wstąpiło, ale do późnej nocy wynosiłam wszystkie jego rzeczy nar30; śmietnik, listownie powiadomiłam jego rodzinę o porzuceniu mnie i pójściu za głosem serca do młodej kochanki, a dalej to już tylko jedna wielka ROZPACZ I HISTERIA. Nie było nikogo z bliskich, którzy mogliby ukoić mój ból, synowie szukając pracy osiedlili się w innych miastach, ale mój pierworodny, początkowo, w miarę możliwości przyjeżdżał na weekend i wspierał mnie duchowo i psychicznie w tej mojej, godnej pożałowania niedoli. Jedynym moim ukojeniem była butelka wina i pudełko chusteczek. Nikt mnie nie kontrolował, nikt nie próbował skontaktować się z nieszczęsną ofiarą, nikt nie zadał sobie trudu, aby mi pomóc. Mijały tygodnie, miesiące, chodziłam, jak lunatyk do pracy, aby po przyjściu do domu wykonać jedną z najważniejszych czynnościr30; poszukać korkociągu. Żeby nie zwariować, zaczęłam przeglądać w komputerze różnego typu portale, najczęściej te o historiach zdradzonych. Pierwszym moim krokiem ku zbawieniu była wizyta u psychologa. Nigdy nie potrzebowałam tego typu rad, ale widocznie opatrzność tam mnie skierowała. Wyryczałam w gabinecie mój ból, u psychiatry, który miał gabinet obok wyżebrałam silne leki uspokajające i krok po kroku zaczęłam iść w stronę życia. Przez pół roku, co miesiąc siadałam na krześle i zupełnie obcej osobie spowiadałam się z miernoty mojego istnienia. Nareszcie ktoś popchnął mnie do czynu, ułatwił spotkanie z prawnikiem, spowodował, że złożyłam wniosek w urzędzie o wymeldowanie męża ze wspólnego mieszkania i dokonałam innych działań, które ułatwiło moją już samodzielną egzystencję. Te wszystkie zmiany kosztowały mnie wiele nerwów i upokorzeń, ale zrobiłam to, aby poczuć się spokojnie i bezpiecznie. Nareszcie sama zadbałam o siebie! Wizyty u psychologa też zrobiły swoje r11; z osoby uzależnionej psychicznie od męża, powoli i mozolnie stałam się kobietą znającą swoją wartość, zdecydowaną i wiedzącą czego chcę. A z tym było w przeszłości nie najlepiej. Chowałam się zawsze za plecami męża i do niego należała ostateczna decyzja, niekoniecznie po mojej myśli. Czytając historie zdradzonych żon rozumiem ich rozpacz i beznadziejność sytuacji, w jakiej się znalazły. A radząc innym i kierując się własnym doświadczeniem mogę jedynie zapewnić, że im szybciej zaczniemy działać we własnym interesie, tym szybciej pozbieramy się po traumie, jaką sprezentował nam rkochającyr1; mąż. Łudzimy się, że ten jedyny skok w bok męża to głupi i nieprzemyślany błąd i należy dać mu szansę na powrót na łono rodziny, łudzimy się, że o wszystkim zapomnimy i nie będziemy już do tego wracać, łudzimy się, że należy przymykać oczy na rdrobner1; kłamstwa męża i za przyczyną niewidocznej zaczarowanej różdżki wszystko wróci do normalności, ale to wszystko NIEPRAWDA! Możemy wybaczyć, ale nigdy tego nie zapomnimy. Wybaczamy, bo boimy się samotności, bo jesteśmy uzależnione (finansowo, psychicznie), bo nie damy sobie rady z codziennością, bo kochamy za bardzo, bo dzieci nie będą miały ojca, bo co ja sama teraz zrobię. Wołanie o pomoc, o ratunek na portalach jest wołaniem rozdzierającym serce. Wiele osób stara się takiej zrozpaczonej kobiecie podpowiedzieć, co ma uczynić dalej. Ale dla niektórych zdradzonych żon nieraz nic nie przemawia do rozsądku. Tkwią w chorych związkach, czekając, aż samo życie problem rozwiąże, albo co gorsze, wierzą, że po jakimś czasie skruszony mąż na kolanach, z bukietem róż, przysięgając, że już nigdy, że tylko ją kocha, że to była pomyłka, że teraz będą szczęśliwi i takie tam ble, ble, ble, wybłaga uniewinnienie, a ona skołowana ale szczęśliwa, bo to ją wybrał, a nie tamtą r11; przyjmie go z otwartymi ramionami i wybaczy. Dlaczego pozwalamy naszym mężom robić z nas idiotki o gołębich sercach? Też byłam z początku gołębicą, modlącą się, aby tylko wrócił. Z biegiem upływającego czasu, gdy jako tako pozbierałam się z moralnego upadku, doszłam do wniosku, że mężczyźni już tak mają, może to geny przodków? Może ktoś czytając moje rzłoter1; myśli napisze - takiej to dobrze, dzieci odchowane, ma gdzie mieszkać, na dodatek jeszcze pracuje, jest niezależna finansowo i się wymądrza. Odpowiadam, byłam na dnie, wyszłam z tego, nie warto było wyć w poduszkę, by sąsiedzi nie słyszeli, nie warto było tracić zdrowie, nie warto było czekać, aż mąż się opamięta, nie warto było błagać męża, aby wrócił, nie warto było żyć kilka lat w izolacji od ludzi, bo wstyd, że małżonek odszedł, więc musiało być coś na rzeczy. Pytałam nawet Stwórcę w niemej modlitwie, po co mi to robi, no po co? Po 4 latach znam odpowiedź. Po to, abym uwierzyła w siebie. To nic, że mam już tyle lat i może do końca życia będę sama, to nic, że nie mam wsparcia i męskiego ramienia na co dzień, to nic, że zasypiam i budzę się z myślą rto tak teraz będzie wyglądało moje życier1; r11; tak, jak sobie urządzę, takie będzie. Mam wolność i swobodę, mam wolny wybór, mogę decydować, mam ochotę zapisać się na kurs fotograficzny, chciałabym podróżować, zapisałam się do biblioteki, spotykam się z koleżankami w uroczych knajpkach i chociaż mój czas na tym ziemskim padole jest ograniczony, to mimo wszystko mam ogromny apetyt na życie. Dlatego mój apel do zdradzonych: nie czekajcie, aż pan i władca zechce znów usiąść z pilotem TV w swoim ulubionym fotelu, weźcie własny i dzieci los w swoje ręce i nie dajcie się omamić obietnicom niewiernego męża i tatusia, który strudzony po eskapadach z panienką, myśli w swojej naiwności, że dopłynął do spokojnego portu.