Postaram się opisać swój problem jak najkrócej. I w miarę aktualizować o nowe informacje. Mam 23 lata i jestem studentem. Ona ma 22 lata i też jest studentką. Byłem ze swoją dziewczyną 3 lata. Od mniej więcej pół roku zaczęło się coś psuć. Może 2-3 miesiące. Ciężko powiedzieć. Wszyscy uznawali nas za idealną parę i gdyby obstawili nasze rozstanie u bukmachera to by najwięcej zarobili. Na początku czerwca moja eks miała terenówki. Trwały one 5 dni (coś na początku czerwca). Podczas jednego wieczoru lekko się spiła i gdy jeden chłopak ja zaczął całować ona się nie opierała. Do nic więcej nie doszło (z tego co wiem). Po powrocie z terenówek widywała się z nim raz na jakiś czas ale tylko na uczelni gdyż razem studiują ale w innych grupach. Powiedziała mi, że raz widzieli się na piwie tylko. 1 lipca on ją zaprosił do kina (mówił, że będzie jeszcze kolega, którego tak naprawdę nie było). Powiedziała mi o tym spotkaniu ale uznałem to za koleżeńskie wyjście (frajer ze mnie...). Nic się tego wieczora też nie zdarzyło. Jednak w tygodniu 4-7 lipca umówili się z dwa razy (nie wiem czy więcej) i przez ten czas dwa razy się ze sobą przespali. 8 lipca postanowiła ze mną zerwać. Minęły dwa tygodnie i 21 lipca spotkała się z moim dobrym kolegą. Zaczęła mu się żalić że żałuje zerwania ze mną i chce do mnie wrócić. Oczywiście powiedział mi o tym i byłem bardzo szczęśliwy. Napisała do mnie 22 lipca czyli dzień później i się spotkaliśmy. I wtedy powiedziała mi o zdradzie... Byłem i wciąż jestem zdruzgotany. Nie dałem sobie czasu na oswojenie się z tym i jak w piątek się spotkaliśmy tak teoretycznie do domu wróciła dopiero w niedzielę wieczorem. Mówiła, że coś do niego czuła i teraz bardzo żałuje. Że widzi teraz jak bardzo mnie kocha i że chce być tylko ze mną. Nawet na pytanie czy jakbym sie jej oświadczył teraz w dniu rocznicy (dzisiaj, 27 lipca mijają równo 3 lata) czy by się zzgodziła powiedziała, że tak. Postanowiłem z tym jak najszybciej walczyć, poza tym potrzebowałem jej w pobliżu. W trakcie tych dwóch dni zdążyłem powiedzieć jej co o niej myślę (np. że jest zimną suką, że nikt nie powinien mieć do niej szacunku itd). Powiedziałem o wiele za dużo i ją zgnoiłem najmocniej jak umiałem. Jednak w niedzielę jej powiedziałem, że pomimo tego że się kochamy to nie damy rady razem być bo będziemy sie niszczyć. Zgodziła się z tym. Teraz jak ja to widzę: wierzę, że ona naprawdę tego żałuje. Widzę, że cierpiała. Zerwała z tym chłopakiem zanim przyszła do mnie. Widzę, że jej bardzo zależy i też chce wszystko naprawić. Ja tak samo chcę z nią być bardzo mocno. Rozum mówi odpuść, serce mówi, że damy radę. Wiem, że potrzebuję czasu. Zdołałem zrozumieć, że w naszym związku było źle. Jeżeli rzeczywiście coś do niego czuła to nie mam do końca pretensji (chociaż to nieodpowiednie słowo raczej). Jednak bardziej niż o zdradę chyba jestem bardziej zły o to, że mnie oszukiwała przez miesiąc i nie powiedziała o tym pocałunku. Zawsze wierzyłem, że jest ze mną szczera. Teraz o wszystkim powiedziała. Wiadomo, że brakuje mi teraz zaufania i ciężko będzie je odbudować. Jednak chcę to wszystko naprawić z całych sił mały krokami. To nie zdrada tylko oszukiwanie mnie przez miesiąc mnie bardziej boli. Brak szczerości, że się całowała i że ktoś wpadł jej w oko mnie najbardziej boli. Co mam o tym wszystkim myśleć?